Even niet geschreven, elke dag zit vol ontdekkingen en laat weinig tijd over voor reflectie, hier een kort stukje over myanmar;



Myanmar is een heel bijzonder land, met de meest mooie mensen, aparte gewoontes en interessante levenswijze. Ik ben hier nu bijna 2 weken en ga zo weer terug naar thailand. Ik ben van mandalay> een grote stad vol cultuur en monnikken en een van de meest fotogenieke bruggen, naar Bagan> duizenden stupas zo ver als het zicht reikt met de mooiste zonsopgang, en ondergangen met 100en luchtballonen, naar inle lake> waar vissers met een been op de punt van de platte kano balanceren en met de andere been de peddel omklemmen om balans te houden, de visnetten in hun hand, met hele dorpjes op palen en velden van lotussen en lelies, naar mawlamyine> met de grootste liggende boeddha en meer boeddhas, waar in de dorpjes ernaast de tijd heeft stilgestaan, naar hpa an> een plaatje met rivieren, groene grote bergen met kloosters bovenop en grotten met geheime passages. Dit is tot nu toe mijn favoriete plaats, het beste voor het laatste dus.

mandalay

Bagan

Inle lake

Mawlamyine

Hpa an

Het straatbeeld van Myanmar
De mannen dragen omslagrokken en de vrouwen thanaka op hun gezicht, een modderpasta die de contouren veranderd en beschermt tegen de zon. Sommigen met schalen met eten op het hoofd, dat ze verkopen bij de lokale bussen door het raam. Mandalay heeft de grootste popultie monniken en nonnen, in hun donkerrode en oranje gewaden kom je ze dan ook overal tegen, ook veel achterop scooters, die ook vaak beladen zijn met moeders met kinderen of babies, allerlei soorten waren op de meest onmogelijke manier opgestapeld en hele plattelandgereedschappen. Waar je in Nederland een boete krijgd voor onnodig toeteren geven ze er hier links, rechts, voorang nemen en geven mee aan. Kleine lokale open taxibusjes zijn volgestouwd met mensen, tot op het dak. Alles loopt hier op straat, kippen, geiten, koeien staan langs de weg te grazen en lopen ol hun gemakje door het gigantisch chaotische verkeer heen, zelfs in de grote steden. In de dorpen trekken waterbuffels de karren met hooi voort in toeristische gebieden wordt er een paard voor gespannen om er fransen en Duitsers mee te trekken. Overal zijn tempels, stupas en pagodas te vinden, schoenen blijven ook hier op de drempel van huizen, winkels en deze religieuze bouwwerken.

Het eten
Qua gewoonten, cultuur en eten lijkt het het meest op India, waar het ook dichtbij ligdt. Toch vind in indiaas een heel stuk lekkerder, de samosas hier lijken op loempias en de curry’s zijn stukjes vlees in olie, alles is enorm vet en pittig. Bij de currys krijg je hier ook minstens 4 koude bijgerechtjes, ik probeer het meerdere malen maar kan het echt niet lekker vinden. Alles met rijst. Je krijgt overal in myanmar soep bij het eten, vaak een soort koolsoep. Ze eten hier minder met stokjes, gebruiken vooral vork en lepel, messen zijn er nergens te vinden . Het lekkerste eten heb ik gevonden in kloosters. Het eten is hier vaak vegetarisch en minder vet. In Thailand zijn ze meer gewent aan buitenlanders en vragen ze dus ‘spicy/ no spicy?’, hier vergeten ze dat vaak en ik ook nog wel eens war zorgt voor het vragen van ‘more rice?’ met brandende lippen en traanogen. Een keer kreeg ik appel met ijsklontjes, iets dat helpt tegen de pepertjes. Ik ben qua pittigheid ondertussen vrij veel gewent maar toch een note to self, altijd vragen om no spicy, er staan toch altijd extra pepers en chilipoeders om het eventueel pittiger te maken op tafel, dat scheeld bekbranden. Et eten is hier goedkoop, tussen de 1500 en 6000 kyat(0,90 - 3,70 cent) heb je een heerlijke maaltijd, op straat kan je kip, naanbrood, fruit(shakes) zoals kokosnoten, mango en watermeloen en meer voor meestal rond de 500 kyat (0,30 cent) kopen, een grote bier is 2000 kyat (1,23 cent) en onder het dopje vind je soms prijzen zoals 500 kyat, een gratis biertje maar vaker ‘jezuba’ bedankt.

De mensen
De mensen zijn hier zo enorm aardig, lachen en zwaaien je toe, minglaba, hallo! Ze zullen je altijd helpen, of het nou is om de slapende eigenaar van je hostel om 1 uur snachts wakker te maken, om de weg te vinden zonder daf je het vroeg, je te leren scooter rijden, je overal heen te brengen en geen geld accepteren. Je hoeft niet zo bang te zijn om gescamt te worden hier, er bestaan nog geen burmese scams waarvoor je op moet passen, hoogstens misschien dat ze toeristen soms iets hoger berekenen als je niet van tevoren de prijs van iets vraagd, wat overal gebeurd dus. En monikken die je wegleiden van je motortaxi naar hun monastry, iets wat vrij apart is. De monniken lijken hier anders dan in Thailand, iets moderner, nemen selfies en gaan naar toeristische plaatsen om hun engels te oefenen met toeristen in de grote steden. . Vrouwen lijken door de kleding die ze dragen vaak een stuk jonger, onschuldig of misschien een beetje naief. De lachen lief en verlegen, zijn erg passief maar waarderen het enorm wanneer je teruglacht. De mannen zijn lastiger, hebben vaak een onhandige, gehaaste en verwarde manier van doen, kauwen en spugen in gewoonte betelnoot, een roodgekleurde glimlach waarvan je noet zeker weet wat je moet denken. In het zuiden kwam ik tegen dat ze hier vaak als eerste vragen, ‘just one’, waarmee ze bedoelen of ik alleen reis. Waneer je dit bevestigd krijg je een ‘oh..’ terug, met opgetrokken wenkbrouwen en een glimps van respect en medelijden, iets wat erg genant aanvoeld en je de neiging geeft om het in koeienletters op je voorhoofd te schrijven om de vraag en vooral het antwoord te ontvluchten. Ze bedoelen het vooral erg goed maar zijn het niet gewent om vrouwen alleen te zien reizen, hier reizen vooral veel stelletjes, en een opmerkzaam aantal fransen met mid-veertig duitsers op de 2e plaats. Toeristpme is pas mogelijk sinds een jaar op 5 en is nog niet opgang gekomen. in De bevolking is opgedeeld in 3 hoofdgroepen, Mon-Khmer, tibeto-birmalen en sino-tai, dit is verdeeld in 8 rassen; birmaans, chin, kachin, kayah, kayin, mon, rakhine en shan. Ze spreken hun eigen taal maar ook birmees, een gezamelijke taal. Het staatsleger is vooral in conflict met met de kachin en chin in het zuiden en rakhine in het westen en in het noorden is het op dit moment te gevaarlijk. Je merkt niet heel erg veel van deze conflicten maar Myanmar is niet het land om off beaten track te reizen. Ik ben hier wel heel duidelijk een buitenlander, zelfs met mijn gezicht vol thanaka, de lokale bevolking vind het maar opwindend weet dat niet altijd te verbergen. Meeste zwaaien maar sommige met veel durf vragen om fotos en dat brengt me bij.. Picturetime;

vooral in Mandalay maar ook in Mawlamyine en hpa an was het in heg begin even wennen om als een filmster behandeld te worden, groepjes meisjes, jongens, vaders die me naast hun kinderen zetten en hele families willen op de foto en het worden hele shoots onder luid nerveus gegiechel, vrij genant maar de mensen zijn er zo blij me en laten het trots aan iedereen zien. Toch zou het wel weer lekker zijn om te kunnen lunchen zonder cameras links en rechts..

Toen ik hier heen wou kreeg ik vaker de vraag ‘Is het daar niet gevaarlijk?’ en ‘Ja, maar waarom ‘moet’ je naar Myanmar? Om antwoord op de eerste vraag te geven; ‘nee’. Ik voel me (ook savonds) hier net zo veilig als in Nederland. De mensen weten je te vertellen waar je wel en niet heen kan reizen en ze zijn voorzichtiger met toeristen. En Waarom myanmar? Omdat mijn gevoel dat zei, en die had helemaal gelijk, ik heb nog geen dag gewent dat ik ergens anders was dan in dit prachtige land met rode zandweggetjes omgeven door palmbomen, de lucht die savonds roze kleurt achter de imposante groene bergen in het zuiden, met meren en grotten, velden van waterlelies, spontane oases. Geheime landweggetjes naar inheemse dorpjes waar iedereen lacht, de vrouwen met de kinderen ‘minglaba’ roepen en de schoolkinderen ‘byeeee’ Terwijl ze achter de motor aan rennem, de groene omslagrokken als schooluniform, waar de boeren in de rijstvelden even stilstaan van hunnwerk en hun gepunte rieten hoed voor je afnemen. Met elke dag een nieuw avontuur. Myanmar is puur en prachtig, daarom.