Bussen met backpack;

Ookal probeer ik me zoveel mogelijk aan te passen, mijn blanke gelaat en het enorme huis dat ik overal op mijn schouders draag geven makkelijk weg dat ik een ‘farang’ ben, een buitenlander.

Wanneer ik in de bus zit vanaf mijn verblijf naar bangkok, een ritje van een uur in een open laadtruck met een busstempeltje die zonder tijdsschema soms komt, probeerd een oudere dove man tegenover me ongemerkt een foto te maken, zijn ook dove, vrouw stoot hem beschamend en geirriteerd aan en gebaard heftig. Ik vind het komisch en gebaar dat het okay is om een foto te maken, als ze er ook een voor mij maken. De man is dolblij en zwaaid me midden op straat uit wanneer hij de bus uitstapt. De busshauffeur schreeuwd even later naar me dat we er zijn en ik probeer ik het gammele busje mijn rugzak om te doen en af te springen, niet makkelijk met 16 kilo op je rug, dat is dus meer dan 1/3 van mijn lichaamsgewicht...

Ik vind een metrostation, neem de skytrain naar een gigantisch indoor winkelcentrum, koop er een Thaise simkaart mèt wifi zodat nu, terwijl ik in de nachtrein naar chiang mai zit het vorige verhaal kon uploaden door een wifihotspot te creeren met mijn telefoon, plus ik kan pappa op de hoogte houden en nu Renee conracteren om de bangkok te leren kennen. Hij probeerd nog een kaartje te krijgen voor de trein maar die was de komende 5 dagen uitverkocht (blij dat ik het 3 weken geleden online heb gedaan!) Ik tref hem bij het treinstation, nadat ik mijn tickets heb opgehaald en we droppen onze backpacks bij ‘Left luggage’ (lekker engels) op het treinstation.

Vrij om te gaan! Ik heb nog 7 uur voordat mijn trein vertrekt, yes!

Stadswandelingen

Bangkok is -voor mij persoonlijk- een grote stinkstad, met een giga kans om als roadkill te eindigen aangezien zebrapaden hier puur voor de sier zijn. Toch geniet ik van een wandeling in deze chaos, we lopen tegen tientallen tempels aan en stuk voor stuk uniek. Je geeft een paar bath aan de monniken, doet je schoenen uit en spendeert makkelijk een uurtje tussen de goud versierde heilige beelden. Na een paar uur krijgen we trek dus lopen we naar khao son road, een backpackers straatje met eetstandjes, barretjes, kledingkraampjes en het leeft hier 24/7. Beetje toeristisch maar wel gezellig! We eten hier pad thai (natuurlijk), het typische thaise en super lekkere backpackersgerecht. Voor een maaltijd betaal je 50 bath, iets meer dan ergens anders maar nogsteedts nog geen 1,30 euro.

We struinen hier nog een beetje rond en stuiten dan per ongelijk op een prachtige lokatie, bomen vol lampjes, wensslingers om doorheen te banen en kleine kaarsjes overal. We volgen de muziek, op een podium spelen 2 mannen toffe thaise jazz voor de rivier die de stad verdeeld. De verlichte brug op de achtergrond. Ze vieren hier een vervroegde Loy Krathong en via een waterweggetje proberen ze de krathongs naar de rivier af te laten drijven. De wind is te sterk en de kaarsjes op de drijvende kunstwerkjes blijven telkens uit gaan voordat ze de rivier ontmoeten. Er zijn ook kraampjes met eten en met vrouwen en mannen in traditionele kledij die verschillende kratongs laten zien. Na een tijdje lopen we af naar een weggetje die het water volgd, aan de kade is het rustig, we komen niemand op ons pad tegen maar het is fijn om de frisse nachtbriess op je huid te voelen na een stikhete dag en het geluid van de stad weg te horen sterven.

Wanneer we weer centraler komen nemen we een tuktuk naar het station waar ik Maddy uit Australie, Melbourne ontmoet, die blijkbaar ook op onze vlucht zat (“oh you’re the girl that delayed the flight, rightya?!) Maddy had ook een vroeg kaartje voor de trein bemachtigd en we wachten af. Het treinstation is vreemd, met een pleinje in het midden met een 4 meter hoog schilderij van de koning, en aan de andere kant een flatscreen met luidruchtige thaise reclames die met speakers door de hal galmen. Er is een afgeschermde rustruimte voor monnikken en een poort naar de treinsporen. Die zijn oud en de trein die ons naar chiang mai zou brengen ziet er uit als een uit zwart-wit films.. Dat hij misschien ook daadwerkelijk uit die tijd komt blijkt nog wel... Rijen stapelbedddn aan beide kanten van het gangpad laten zien dat ik de slaapcoupe heb gevonden, al krijg ik dan al het gevoel dat slapen misschien niet het geval wordt. Ik heb het bovenste bed en er ligd een dekentje en kussen klaar met gordijntjes . Het trapje is enorm gammel en er is bij verre niet genoeg ruimte voor alle backpacken van de reizigers. De trein stroomt langzaam vol en onder me komt een Nederlands lief meisje te zitten en in de bedden tegenover ons een canadees koppel. Wanneer de roestbak begint te rijden schrikken we ons rot, elke 2 minuten klinkt er een knal zo hard als een geweerschot die ons laat vermoeden dat deze trein elk moment ontspoort.. Hij schud en kraakt en het geluid is zelfs met oordoppen in niet te dempen.. Dit wordt een lange nacht...

Ik kruip in zowel mijn slaapzak als het dekentje met de AC die op alaska staat en probeer me in te klemmen in het bedje zonder reling wat normaal geen probleem is maar het met dit schudden een hele taak maakt om er niet uit te rollen. Met mijn oordoppen en slaapmaskertje hou ik me stevig vast en hoewel ik helemaal doodop ben schrik ik elke 2 minuten wakker en dus schrijf ik het verhaal hierboven om maar nog wat aan de tijd te hebben.. Mijn ‘ijzeren paard’ vertrok om 22:00, het is nu 02:00 en morgen staat er om 8 uur rijstsoep voor me klaar. Zoals gezegd, een laaange nacht.. Het is ochtend en opeens komt een mannetje de coupe in dat de bedden omhoog moeten om zo oPlek te maken voor stoelen stoelen, een gammel tafeltje komt in het midden en met ogen halfgesloten sip ik aan mijn rijstsoep en zie een prachtig landschap aan ons voorbij gaan. We kletsen wat en lachen over de verschrikkelijke nacht, de hele coupe lijkt het met ons eens te zijn en rond 12 uur rollen we met hangende schouders en de veel te zware backpack allemaal de trein uit.

Ook hier in het noorden is het heet! Misschien scheeld het net een paar graden.. In een nacht hebben we .. km van midden naar bovenin thailand gemaakt. Chiang Mai lijkt me op het eerste gezicht mooier en het is omgeven door bergen, iets dat me altijd intrigeerd (gevalletje willen wat je niet hebt?) De natuur om de stad heen is adembenemend zag ik al vanuit het raam vanochtend, ik kan niet wachten om erin te duiken! Ik stink enorm naar backpacker, zweet, curry, zonnebrand, mosquitorepellend en heb een plakrug onder mijn veel te zware backpack, ik zit onder de blauwe plekken door de bumpy ride en laatste dagen, mijn benen jeukende van vreemdebeestjesbeetjes en ik heb in laatste 52 uur nog geen uur aansluitend geslapen maaar ik kan me niet gelukkiger voelen dat ik er ben