Bora bora

Borabora is een tenderport, met de lifeboats moeten alle passagiers naar wal worden gebracht omdat er geen haven voor ons gigantisch grote schip is. Dit duurd eeuwen. Het miezerd de hele dag, iets wat iedereen shagarijnig maakt, ze willen het zonnige paradijsplaatje. Maar deze eilanden zijn zooo groen, er groeit van alles, dat gebeurd niet zonder regen. Het is buiten prachtig, al lijkt er niks in de buurd te zijn. Ik ben met kyrah en laura en Josh, we zijn erg close geworden over de laatste maanden. We lopen wat rond, locals verkopen overal fruit op straat. Een paadje lijkt een berg op te gaan, we zijn nieuwschierig en volgen het. Het cement gaat over in een graspaadje daf hoger en hoger gaat, het is warm en het is lastiger te ademen nu wd naar boven lopen. Het is geweldig, hier groeit alles langs het paadje in het wild, , bananen, papaya, vijgen, granaatappel, limoenen.. We zien een oud open schuurtje waar het pad ophoud. Het bestaat uit een plaat op vier balken en een soort tafel. Het valt bijna uit elkaar en we worden opgegeten door muggen. We zien ons schip liggen vanuit hier en komen even op adem. Daarna brengen we kyrah terug naar de bootjes.

Ik heb iets meer tijd aan wal en we gaan op zoek naar een supermark voor wat eten aan boord voor wanneer we wegvaren. Een huisje op pootjes met een trap naar boven zegd “expositie”, ik ben nieuwschierig en we klimmen omhoog. Door een kralengordijn komen we in een kamer vol kuns. Vele schilderijen van mensen van tahiti, deze eilandengroep. Ik koop er een zwart-wit kaart en ben helemaal tevreden. We lopen de straat af, het enige dat het ‘dorp’ uit bestaat, en komen shan op een scooter tegen. Ik spring achterop en we touren wat rond, de wegen langs kleine kleurrijke haventjes voor roeibootjes en een soort dubbele kanos die de jonge mannen van het dorp veel lijken te gebtuiken. Langs een schooltje met prachtige kinderen, ze zwaaien enthousiast naar ons vanuit de schoolbussen die langsrijden, oude gele zonder ramen of deuren.

Er is weinig toerisme, afgezien van de winkels die zwarte parels met grote borden verkopen. Het is de trost van het eiland, en overal wordt er reclame voor gemaakt. De huisjes in het water, degene die je altijd op vakantieflyers ziet, zie ik iets verderop. Een gast vertelde me dat een vriendin van haar daar eens een vakantie had geboekt maar door het slechte weer de hele week niet aan wal kon en het verschrikkelijk vond. Het is nu ook regenseizoen. Bora bora is kneiterduur, voor een cola betaal je makkelijk omgerekend 16 euro en voor 2 diepvriespizzas en een paar lokale biertjes betalen we rond de 40 euro in de dorpssupermarkt.

Terug aan boord proberen we onze pizzas op te warmen in de crewmesoven, iets wat een uitdaging is aangezien deze max 2 minuten verwarmd.. Maar aangezien mijn laatste pizza maanden terug is geef ik niet toe en na een half uur knopjes drukken hebben we twee bijna gare pizzas die druipen van het vet maar het is voor ons een schat! Het schip rommeld, maakt zich klaar om weg te varsn en ik zit met mijn vrienden op de nok, met onze perfecte pizza en hakina tahita bier zwaaien we bora bora langzaam vaarwel. De mannen in de dubbele kanos surfen op de golven die het schip maakt, ze gaan zo snel! Volgen het terug de oceaan in door het rif en langs bewoonde en onbewoonde palmboomeilandjes in turqoise wateren. Dit eiland was zo mooi!