8 seadays to paradise

We beginnen de reis, mijn handen jeuken hier van onbeantwoorde creativiteit, ik heb mijn gedachten vol ideen van wat ik wil uitdenken, maken, creeren. Ik kan hier niet naaien, schilderen of beginnen aan nieuwe projecten waar ik halverwege ondanks complimenten van anderen uit perfectionisme mee stop. Mijn camera is hier dus mijn dierbaarste bezit. In foto’s vind ik een stukje van mezelf en ik ben zo blij dat ik een stukje van deze onbekende plekken aan mijn liefdes thuis kan laten zien. Voor het uploaden heb ik de internet helaas niet maar zodra ik in een wifiport kom, probeer ik het op mijn blog te krijgen.

Dag 2, het schip gaat langzaam, via de azuraeilanden moeten we de oceaan oversteken, het beloofd rocky te worden en seasicknestablets worden verdeeld over de staff, zover zijn we nog niet, we

zijn pas net portugal gepasseerd en het is koud! We blijven binnen, slikken vitaminen en hebben met de dag minder energie.

Dag 3. Op 28 november blaast opa zijn laatste adem uit en vaart vredig weg. Het is de meest zware dag op het schip tot nu toe. Ik wil zo graag thuis zijn, niet zozeer om er zelf te zijn maar om mijn familie te kunnen steunen, mijn vader en oma lang vast te houden. Ik ben hier alleen op zee, ben de hele dag enorm breekbaar en maak 100 stomme fouten. In de middag mag ik de landlijn gebruiken om mijn familie te bellen, ik bel oma en voel me opgelucht om te horen hoe enorm sterk ze is. Het is de eerste keer in maanden dat ik met iemand telefoneer zonder ruis, verloren verbinding of vertraging. Ik weet dat het haar blij maakt om mijn stem te horen, iets dat haar misschien opfleurd in deze vreemde tijd van verlies. Ik voel me rustiger wanneer ik de hoorn op de haak leg na 100 ‘doeeei oma, doei, ik spreek u snel, doeeei’. Wanneer de avond valt schijnen een paar laatste zonnestralen op het water door de wolken heen en opeens denk ik, vaarwel opa, rust zacht.

Dag 5 op zee, niemand van de crew is zo lang onderweg geweest en iedereen is geprikkeld. Het wordt iets warmer en in onze luchbreaks relax ik op het open dek, ik ben er een van de enige, de harde wind maakt je haar alsof je net uit bed komt en na elke pauze heeft mijn manager de neiging me te wurgen en schreeuwd ‘Rave, go fix your hair, NOW, don’t let me warn you again’. Ik neem het met een korreltje (zee)zout, denk bij mezelf, ‘ja baas, nee baas’, maak mijn haar weer netjes en doe de volgende dag precies hetzelfde. De wind lijkt mijn zorgen mee de oceaan over te dragen.

Met dag 6 is het heet, bikini’s en koude cola’s, uitgerekt op ligstoelen met een licht briesje die rokjes doet opwapperen. We vinden uit dat het hoogste passagiersdek snachts niet op slot gaat en verlaten is. Dit wordt onze getawayplek, snachts is het nogsteedts warm genoeg om in een tshirtje, met muziek, flessen ‘limonade’, te socializen onder 10000 heldere sterren, je ziet een wonder wanneer je op je rug ligd en naar boven kijkt, het enige weinige licht komt van de boot onder je en dat maakt de hemel helderder dan ooit. De oceaan net zo zwart als de lucht maakt een fatamorgana van oneindigheid, alsof schip vliegd. Nog 2 dagen..

Ik wist dat het werken op een boot zwaar zou worden, dat is dan ook mijn antwoord op de vraag hoe het hier gaat. Maar het is meer dan dat, het werken is niet alleen zwaar, het leven op een schip is zwaarder. Het gemis van een raam, koken en boodschappen doen, een boom, vertrouwen of een knuffel ligt hoog en aanpassen aan schipleven voelde bijna onmogelijk. Nu heb ik mijn zeebenen gevonden en loop ik zonder te zwankelen moeiteloos door het doolhof van gangen. De hele life style trek ik niet op de lange termijn maar voor de komende maanden geeft het me de mogelijkheid de meest mooie plaatsen in de wereld te zien. En mijn schip gaat naar mooie plaatsen.. ademloos mooie plekken kom ik snel achter.. Nog 1 dag.