Flåm is een sprookje, door de fjorden zijn we snacht een kleine baai ingevaren. Het schip ligd beschermd door bergen aan een inieminie pitoresk dorpje. Er is een grasveld, schuurtje met kajaks, supermarkt en camping. Een treinspoor loopt erdoorheen en een riviertje deeld het doormidden. De lucht is fris en het enige wolkje aan de strakblauwe lucht is het ijs dat verdamd op de hoogste toppen. Het is dromerig..

Vanaf het schip is een waterfal te zien. Dat is ons doel voor vandaag. Hij lijkt in het midden van de berg te verdwijnen dus we zullen vast een stuk moeten klimmen.. Het is een ongelovelijk mooie dag maar het blijft natuurlijk Noorwegen dus ik trek een zwart shirtje aan, en prop een vest en sjaal in ruzak, en op pad! Er zijn niet veel wegen dus we volgen degene die het meest in de directie van de waterval lijkt te leiden. Het lijkt op een scene van the sound of music. Een lammetje graast in een weiland gevuld met boterbloemen. We rollen door het hoge gras en ik wordt vrienden met het schaapje. Na een halfuurtje lopen komen we aan bij een paadje dat over een beekje naarboven lijkt te lopen. Van pad gaat t al snel naar rotsen en een stijle klim. De schaduwen die de zon door de bomen om ons heen maakt ziet eruit als een schilderij. We klimmen hoger open het is heet en de druk doet mijn oren suisen. Ik trek mijn shirt uit en gebruik mijn vestje als een omknooptop, beter. We willen een soort platform bereiken dat we van beneden naast de waterval uit de bergen zagen ontstaan. We lopen tot het pad niet verder gaat en douchen onder de kleinere waterval die ernaast stroomt. We horen de waterval maar weten niet waar het geluid vandaan komt.. Op de weg terug naar beneden vinden we het! Een met gras gegroeid gigantisch plateau pracies naast de waterval! Vanaf daar kan je zelfs naar beneden lopen, de kracht van de waterval zet het gras plat en mist waaid om onze oren. Het is modderig dooralle kleine druppeltjes en ijskoud. Het geeft zo’n enorme kick! Aaaah! Later zitten we op de rand van het plateau, het dorp strekt zich onder ons uit en Arcadia dobberd rustig in het omkapsel van de bergen. De mensen zijn verwenen, de autos zijn piepklein en elk half uur rijd de trein met een toeter van de stoomhoorn terug het dorpje in, wat het eruit laat zien als een dagelijkse hobbie van een treintjesverzamelaar. Ik lig op mijn buik, een grassprietje in mijn mondhoek en we ptaatten voor uren. Wanneer we teruglopen gaat het veel sneller, in 20 minuten zijn we beneden en lopen we over de paadjes en boterbloemvelden terug naar Arcadia.

Het is nog warm weer en ik zit op de nok terwijl het schip zich langzaam draaid om de fjorden te verlaten. Het is een adembembenemende sailaway, arcadia manouvreerd een weg uit tussen bergen kliffen en watervallen aan alle kanten.