Het leven in the most liveable city

Hoi!

Wat heb ik lang niks geschreven. Een kleine samenvatting van de eerste maanden in Australie;

Na Azie ben ik naar Australie gereisd, naar Melbourne. Hier kwam ik dus aan eind december, 8 maanden terug. Melbourne is de meest zuidelijke stad in Australie, oftewel, de koudste.. Ja dat is even wennen, in Australie gaan veel dingen verkeertom. In Nederland was het dus hartje winter en uit het vliegtuig stapte ik een volgende hittegolf in. Ik werd door iemand die ik uit NL nog kende van het vliegveld afgehaald, bracht de eerste nachten door in Hostel en had toen al samen met die jongen mijn huisje in de buurd St Kilda. De stad is groot, minstens 10 x Amsterdam gok ik met een populatie van 4.5 miljoen.

Het is het culturele centrum van Australie en een van de 'meest leefbare plaatsen ter wereld' met het op een na grootste stadspark, overal is groen en kunst in de ook wel genoemde 'green city'. Het bestaat uit leuke typische buurtjes, zo ligd st kilda aan het strand maar kan je in Fitzroy de leukste barretjes vinden. Elke buurd heeft een hoofdstraat met leuke vingagewinkeltjes, verborgen streetart, hipsterkoffietentjes, vegan restaurantjes etc. Melbourne is modern maar heeft een fijne hippievibe.

Ik voelde me hier al snel thuis, ontmoette veel nieuwe mensen, was op zoek naar een baan en een leven in de stad. Die baan vond ik na veel zoeken (het was helemaal niet makkelijk om werk te vinden) in een Float centre, waar mensen gaan drijven en mediteren in zout water tanks. Ik vond dit een heerlijke baan, beetje receptioniste spelen, beetje schoonmaken en hele conversaties houden over wat voor out of this world beetden de spacende mensen die uit de tank kwamen rollen hadden gezien. Iverhuisde naar een andere buurd (Richmond) dichterbij en probeerde de stad te verkennen. Het was best lastig, ik kende twee vriendinnen (michelle en shan) an het schip maar die werkten veel en waar in Azie iendereen een beetje rondfladderd opzoek naar avontuur waren mensen hier daar niet geintreseerd in en was ik echt op zoek naar vrieden en contact.

Wat wel heel leuk was was dat Michelle me voor Kerst had uitgenodigd om deze feestdagen met haar en haar family te vieren. In Australie word er atijd een reden gevonden om je klem te zuipen en Kerst is hier zeker geen uitzondering op. Dus toen in om 10 uur sochtends werd geintroduceerd als 'this is Rave and she is aaaaal the way from Holland' het andwoord op 'so...champaigne' kon niks anders zijn dan 'fuck yeah'. Tegen 12 uur smiddags stonden mam en tante shotjes te doen in de keuken en tegen 2 uur smiddags viel oom over de hond heen. Een typische ozzie feestdag. Australiers zijn sowieso wel een bepaald volkje, ik had dat nog niet zo door met mijn korte ontmoeting met Sydney maar nu ondertussen een paar maanden verder in het land van de Aussies kan je mensen aardig voorspellen.

Anyways, ik kwam vast te zitten in de grootte stad, er was zo veel te doen en ik werkte genoeg om de huur te kunnen betalen maar omdat Australie gewoon poepieduur is kon ik niet sparen en de eerste maand zonder werk had veel van hard gespaarde geld afgenomen. Ik voelde hoe vast ik zat, wou graag meer van Australie zien maar ik had geen rijbewijs, als ik die had was hij ook niet geldig en ik kon hem ook niet halen.. alhoewel.. Ik wou nog altijd motor leren rijden. Ik wist al van mijn 18e welke, de kawasaki eliminator. In Nederland probeerde ik mijn motorrijbewijs te halen maar dat leek er onmogelijk met mijn lengte, net zo lang tot ik het geld van mijn rijbewijs had opgenomen voor een vliegticket naar Australie. Ik dacht dat het niet mogelijk was maar na intensive research kwam ik erachter dat het dus wel kon, in 2 dagen en voor 1/4 van de prijs die ik in NL zou betalen. Ik denk er een paar dagen over na maar iedereen die mij kent weet dat als ik ergens mijn mind op zet dan gaat het ook gebeuren, met volle kracht vooruit. Dus kocht ik 2e hands motorhandschoenen, een helm en bikerjack en mijn Learners rijbewijs haalde ik de week erop, een week later kocht ik mijn eerste motor; Charley.

Charley is mijn Chinese Harley, een choppertje. Liefde op het eerste gezicht en een motorbike waar ik daadwerkelijk met mijn voeten bij de grond kan. Ik betaal er 2000 AUD voor, zo'n 1250 euro, inclusief een jaar rego, een soort wegenbelasting en Roadworthy goedkeuringscertificaat. Tijd voor avontuur! Ik vond het in het begin doodeng, vroeg me af of ik een boete kon krijgen voor te langzaam rijden en vermeed snelwegen als de pest. Dan toch maar een keertje Michelle opzoeken in Mornington, 2 uur verder, ik had afstanden onderschat en vond 2 uur op een motor toch vrij lang, maar als ik echt wil gaan reizen op charley dan moet ik er maar gewent aan raken. Ik merk wel al gelijk dat dit de vrijheid was die ik zo hard nodig had, zelf gaan en staan en onafhankelijk van alles en iedereen mijn eigen pad maken.

ik vond een meisje die het leuk vond om het National Park Wilsons Promotry te bezoeken. 3,5 uur van Melbourne af. Zij rijd de auto en ik heb een tentje geleend en samen met een matje achterop charley gebonden voor het weekendje weg. Het is een lange zit, stalen kont en de kronkelwegen met een snelheidslimiet van 100 vind ik helemaal niks, op de snelwegen word ik door de wind zo van de weg af getild en ik kan niet blijer zijn om aan te komen op mijn bestemming. Het is een prachtige plek met uitgestrekte stranden en bergen en baaien en hikes en heuvels en machische uitzichtpunten. De eerste nacht laten we per ongelijk een bakje waar bananenschillen in hadden gezeten in mijn tent. Om 12 uur snachts terwijl ik nog half slaap en me hierdoor niet kan bewegen zie ik verward klauwen mijn tent openscheuren. In het weinige licht zie ik een hamster ter groote van een labrador zich de tent in bijten. ik lig er nogsteedts verlamd bij terwijl het beest zich door mijn slaapzak heen vreet. Ik raak in paniek en probeer hem de tent uit te jagen, hij lijkt niet meer te pasen door het gat dat hij naar binnen komt en maakt een geluid als een gillend speenvarken. Dit mijn vrienden, is een wombat. Ik had er nog nooit van gehoord laat staan een gezien dus is schrok me natuurlijk rot toen een gigantische hamster mijn tent binnen kwam. Mijn tent aan stukjes ben ik de volgende dag helemaal kapot, natuurlijk geen oog meer dicht kunnen doen met deze australische vriendjes overal en de volgende ochtend lachte mijn compagnon zich helemaal kapot, die had heerlijk een een wombatproof auto geslapen. Overdag waren ze eigenlijk best schattig om te zien maar toch aanrichter voor menig autocrash in Australie, het is alsof je tegen beton rijd blijkbaar. Ik doe er alles aan om ze te ontwijken, een auto in de prak betekend een motor over de kop.

Ook kangaroos zijn geen pretje, ze zien er schattig uit en horen natuurlijk helemaal in het Aussieplaatje maar erg slim zijn ze niet. Daarom moet je eigenlijk tussen zonsondergang en opgang gewoon niet ze weg op gaan. Dat leerde ik the hard way; toen we sochtends vroeg de weg op gingen trapte ik op de rem in een bocht met grind toen ik een kangaroo zag, lekker dom. Geen beter woord dan een schuivertje, over het asfalt met mijn knie, heup en gezicht. Charley is er ook niet al te best aan toe en mist een spiegel, footpeg en de clutchlever is helemaal omgebogen. shit... Ik loop 2 weken mank en nu 5 maanden later zijn de littekens nogsteedts te zien, helaas. Dit is ook mijn enigste vrij nare val geweest, hopelijk blijft dat zo. helaas moest ik toen charley nog naar huis rijden, zonder footpeg. Na een uurtje rijden wordt ik bij het tankstation halt gehouden door omstanders, en wonden verzorgd, door een locale vrachtwagenshauffeur naar zijn familie gebracht waar na het avondeten mijn bike op de trailer werd geladen en ik en charley helemaal terug naar Melbourne gereden. Hij wou geen geld ervoor aannemenalleen maar omdat 'I've gor a daughter too, I hope that she would be treated the same if she ever gets in trouble'. Dit principe; vaders en moeders die me helpen aan een kopje thee, bank om op te crashen, een belletje of me gewoon volledig uit ge brand helpen omdat ze hopen dat andere vaders of moeders dat terug zouden doen voor hun dochters en zonen, is een prachtig idee! Ik hoop stiekem dat mijn ouders of de ouders die dit lezen dat terug geven, laat de liefde circuleren en help een medemens wanneer je kan.

In de komende weken erna herstel ik, krijg ik weer wat durf en confidence op de weg terug en plan ik een soort proef-ritje naar Tasmania van een paar weken. Tasmania is een groot eiland onder Australie, vergelijkbaar met Nieuw Zeeland. Bergen en kronkelweggetjes en forrest en verlaten stranden.. Ze noemen het australias best kept motorcycle secret. Ik fix mijn bike met de hulp van een nieuwe vriend zelf, leer veel over de machine. Ik probeer mijn werk het nieuws te geven dat ik niet meer lang blijf, ik schaf een tent en kooksetje en matje aan, allemaal zo klein mogelijk omdat ik alles op mijn bike moet binden. Ik heb zo veel zin in Tasmania, het voelt als vrij breken van de stad, weer op avontuur! De vriend, een californische bikebacker, een man met veel motorervaring en lang haar, boekt zijn ferrytickets op de zelfde dag en we maken onze motoren packed en stacked klaar om samen de ferrie van 9 uur naar Tasmania op te rijden.

meer over dat avontuur snel..

Myanmar

Even niet geschreven, elke dag zit vol ontdekkingen en laat weinig tijd over voor reflectie, hier een kort stukje over myanmar;



Myanmar is een heel bijzonder land, met de meest mooie mensen, aparte gewoontes en interessante levenswijze. Ik ben hier nu bijna 2 weken en ga zo weer terug naar thailand. Ik ben van mandalay> een grote stad vol cultuur en monnikken en een van de meest fotogenieke bruggen, naar Bagan> duizenden stupas zo ver als het zicht reikt met de mooiste zonsopgang, en ondergangen met 100en luchtballonen, naar inle lake> waar vissers met een been op de punt van de platte kano balanceren en met de andere been de peddel omklemmen om balans te houden, de visnetten in hun hand, met hele dorpjes op palen en velden van lotussen en lelies, naar mawlamyine> met de grootste liggende boeddha en meer boeddhas, waar in de dorpjes ernaast de tijd heeft stilgestaan, naar hpa an> een plaatje met rivieren, groene grote bergen met kloosters bovenop en grotten met geheime passages. Dit is tot nu toe mijn favoriete plaats, het beste voor het laatste dus.

mandalay

Bagan

Inle lake

Mawlamyine

Hpa an

Het straatbeeld van Myanmar
De mannen dragen omslagrokken en de vrouwen thanaka op hun gezicht, een modderpasta die de contouren veranderd en beschermt tegen de zon. Sommigen met schalen met eten op het hoofd, dat ze verkopen bij de lokale bussen door het raam. Mandalay heeft de grootste popultie monniken en nonnen, in hun donkerrode en oranje gewaden kom je ze dan ook overal tegen, ook veel achterop scooters, die ook vaak beladen zijn met moeders met kinderen of babies, allerlei soorten waren op de meest onmogelijke manier opgestapeld en hele plattelandgereedschappen. Waar je in Nederland een boete krijgd voor onnodig toeteren geven ze er hier links, rechts, voorang nemen en geven mee aan. Kleine lokale open taxibusjes zijn volgestouwd met mensen, tot op het dak. Alles loopt hier op straat, kippen, geiten, koeien staan langs de weg te grazen en lopen ol hun gemakje door het gigantisch chaotische verkeer heen, zelfs in de grote steden. In de dorpen trekken waterbuffels de karren met hooi voort in toeristische gebieden wordt er een paard voor gespannen om er fransen en Duitsers mee te trekken. Overal zijn tempels, stupas en pagodas te vinden, schoenen blijven ook hier op de drempel van huizen, winkels en deze religieuze bouwwerken.

Het eten
Qua gewoonten, cultuur en eten lijkt het het meest op India, waar het ook dichtbij ligdt. Toch vind in indiaas een heel stuk lekkerder, de samosas hier lijken op loempias en de curry’s zijn stukjes vlees in olie, alles is enorm vet en pittig. Bij de currys krijg je hier ook minstens 4 koude bijgerechtjes, ik probeer het meerdere malen maar kan het echt niet lekker vinden. Alles met rijst. Je krijgt overal in myanmar soep bij het eten, vaak een soort koolsoep. Ze eten hier minder met stokjes, gebruiken vooral vork en lepel, messen zijn er nergens te vinden . Het lekkerste eten heb ik gevonden in kloosters. Het eten is hier vaak vegetarisch en minder vet. In Thailand zijn ze meer gewent aan buitenlanders en vragen ze dus ‘spicy/ no spicy?’, hier vergeten ze dat vaak en ik ook nog wel eens war zorgt voor het vragen van ‘more rice?’ met brandende lippen en traanogen. Een keer kreeg ik appel met ijsklontjes, iets dat helpt tegen de pepertjes. Ik ben qua pittigheid ondertussen vrij veel gewent maar toch een note to self, altijd vragen om no spicy, er staan toch altijd extra pepers en chilipoeders om het eventueel pittiger te maken op tafel, dat scheeld bekbranden. Et eten is hier goedkoop, tussen de 1500 en 6000 kyat(0,90 - 3,70 cent) heb je een heerlijke maaltijd, op straat kan je kip, naanbrood, fruit(shakes) zoals kokosnoten, mango en watermeloen en meer voor meestal rond de 500 kyat (0,30 cent) kopen, een grote bier is 2000 kyat (1,23 cent) en onder het dopje vind je soms prijzen zoals 500 kyat, een gratis biertje maar vaker ‘jezuba’ bedankt.

De mensen
De mensen zijn hier zo enorm aardig, lachen en zwaaien je toe, minglaba, hallo! Ze zullen je altijd helpen, of het nou is om de slapende eigenaar van je hostel om 1 uur snachts wakker te maken, om de weg te vinden zonder daf je het vroeg, je te leren scooter rijden, je overal heen te brengen en geen geld accepteren. Je hoeft niet zo bang te zijn om gescamt te worden hier, er bestaan nog geen burmese scams waarvoor je op moet passen, hoogstens misschien dat ze toeristen soms iets hoger berekenen als je niet van tevoren de prijs van iets vraagd, wat overal gebeurd dus. En monikken die je wegleiden van je motortaxi naar hun monastry, iets wat vrij apart is. De monniken lijken hier anders dan in Thailand, iets moderner, nemen selfies en gaan naar toeristische plaatsen om hun engels te oefenen met toeristen in de grote steden. . Vrouwen lijken door de kleding die ze dragen vaak een stuk jonger, onschuldig of misschien een beetje naief. De lachen lief en verlegen, zijn erg passief maar waarderen het enorm wanneer je teruglacht. De mannen zijn lastiger, hebben vaak een onhandige, gehaaste en verwarde manier van doen, kauwen en spugen in gewoonte betelnoot, een roodgekleurde glimlach waarvan je noet zeker weet wat je moet denken. In het zuiden kwam ik tegen dat ze hier vaak als eerste vragen, ‘just one’, waarmee ze bedoelen of ik alleen reis. Waneer je dit bevestigd krijg je een ‘oh..’ terug, met opgetrokken wenkbrouwen en een glimps van respect en medelijden, iets wat erg genant aanvoeld en je de neiging geeft om het in koeienletters op je voorhoofd te schrijven om de vraag en vooral het antwoord te ontvluchten. Ze bedoelen het vooral erg goed maar zijn het niet gewent om vrouwen alleen te zien reizen, hier reizen vooral veel stelletjes, en een opmerkzaam aantal fransen met mid-veertig duitsers op de 2e plaats. Toeristpme is pas mogelijk sinds een jaar op 5 en is nog niet opgang gekomen. in De bevolking is opgedeeld in 3 hoofdgroepen, Mon-Khmer, tibeto-birmalen en sino-tai, dit is verdeeld in 8 rassen; birmaans, chin, kachin, kayah, kayin, mon, rakhine en shan. Ze spreken hun eigen taal maar ook birmees, een gezamelijke taal. Het staatsleger is vooral in conflict met met de kachin en chin in het zuiden en rakhine in het westen en in het noorden is het op dit moment te gevaarlijk. Je merkt niet heel erg veel van deze conflicten maar Myanmar is niet het land om off beaten track te reizen. Ik ben hier wel heel duidelijk een buitenlander, zelfs met mijn gezicht vol thanaka, de lokale bevolking vind het maar opwindend weet dat niet altijd te verbergen. Meeste zwaaien maar sommige met veel durf vragen om fotos en dat brengt me bij.. Picturetime;

vooral in Mandalay maar ook in Mawlamyine en hpa an was het in heg begin even wennen om als een filmster behandeld te worden, groepjes meisjes, jongens, vaders die me naast hun kinderen zetten en hele families willen op de foto en het worden hele shoots onder luid nerveus gegiechel, vrij genant maar de mensen zijn er zo blij me en laten het trots aan iedereen zien. Toch zou het wel weer lekker zijn om te kunnen lunchen zonder cameras links en rechts..

Toen ik hier heen wou kreeg ik vaker de vraag ‘Is het daar niet gevaarlijk?’ en ‘Ja, maar waarom ‘moet’ je naar Myanmar? Om antwoord op de eerste vraag te geven; ‘nee’. Ik voel me (ook savonds) hier net zo veilig als in Nederland. De mensen weten je te vertellen waar je wel en niet heen kan reizen en ze zijn voorzichtiger met toeristen. En Waarom myanmar? Omdat mijn gevoel dat zei, en die had helemaal gelijk, ik heb nog geen dag gewent dat ik ergens anders was dan in dit prachtige land met rode zandweggetjes omgeven door palmbomen, de lucht die savonds roze kleurt achter de imposante groene bergen in het zuiden, met meren en grotten, velden van waterlelies, spontane oases. Geheime landweggetjes naar inheemse dorpjes waar iedereen lacht, de vrouwen met de kinderen ‘minglaba’ roepen en de schoolkinderen ‘byeeee’ Terwijl ze achter de motor aan rennem, de groene omslagrokken als schooluniform, waar de boeren in de rijstvelden even stilstaan van hunnwerk en hun gepunte rieten hoed voor je afnemen. Met elke dag een nieuw avontuur. Myanmar is puur en prachtig, daarom.

Bangkok

Bussen met backpack;

Ookal probeer ik me zoveel mogelijk aan te passen, mijn blanke gelaat en het enorme huis dat ik overal op mijn schouders draag geven makkelijk weg dat ik een ‘farang’ ben, een buitenlander.

Wanneer ik in de bus zit vanaf mijn verblijf naar bangkok, een ritje van een uur in een open laadtruck met een busstempeltje die zonder tijdsschema soms komt, probeerd een oudere dove man tegenover me ongemerkt een foto te maken, zijn ook dove, vrouw stoot hem beschamend en geirriteerd aan en gebaard heftig. Ik vind het komisch en gebaar dat het okay is om een foto te maken, als ze er ook een voor mij maken. De man is dolblij en zwaaid me midden op straat uit wanneer hij de bus uitstapt. De busshauffeur schreeuwd even later naar me dat we er zijn en ik probeer ik het gammele busje mijn rugzak om te doen en af te springen, niet makkelijk met 16 kilo op je rug, dat is dus meer dan 1/3 van mijn lichaamsgewicht...

Ik vind een metrostation, neem de skytrain naar een gigantisch indoor winkelcentrum, koop er een Thaise simkaart mèt wifi zodat nu, terwijl ik in de nachtrein naar chiang mai zit het vorige verhaal kon uploaden door een wifihotspot te creeren met mijn telefoon, plus ik kan pappa op de hoogte houden en nu Renee conracteren om de bangkok te leren kennen. Hij probeerd nog een kaartje te krijgen voor de trein maar die was de komende 5 dagen uitverkocht (blij dat ik het 3 weken geleden online heb gedaan!) Ik tref hem bij het treinstation, nadat ik mijn tickets heb opgehaald en we droppen onze backpacks bij ‘Left luggage’ (lekker engels) op het treinstation.

Vrij om te gaan! Ik heb nog 7 uur voordat mijn trein vertrekt, yes!

Stadswandelingen

Bangkok is -voor mij persoonlijk- een grote stinkstad, met een giga kans om als roadkill te eindigen aangezien zebrapaden hier puur voor de sier zijn. Toch geniet ik van een wandeling in deze chaos, we lopen tegen tientallen tempels aan en stuk voor stuk uniek. Je geeft een paar bath aan de monniken, doet je schoenen uit en spendeert makkelijk een uurtje tussen de goud versierde heilige beelden. Na een paar uur krijgen we trek dus lopen we naar khao son road, een backpackers straatje met eetstandjes, barretjes, kledingkraampjes en het leeft hier 24/7. Beetje toeristisch maar wel gezellig! We eten hier pad thai (natuurlijk), het typische thaise en super lekkere backpackersgerecht. Voor een maaltijd betaal je 50 bath, iets meer dan ergens anders maar nogsteedts nog geen 1,30 euro.

We struinen hier nog een beetje rond en stuiten dan per ongelijk op een prachtige lokatie, bomen vol lampjes, wensslingers om doorheen te banen en kleine kaarsjes overal. We volgen de muziek, op een podium spelen 2 mannen toffe thaise jazz voor de rivier die de stad verdeeld. De verlichte brug op de achtergrond. Ze vieren hier een vervroegde Loy Krathong en via een waterweggetje proberen ze de krathongs naar de rivier af te laten drijven. De wind is te sterk en de kaarsjes op de drijvende kunstwerkjes blijven telkens uit gaan voordat ze de rivier ontmoeten. Er zijn ook kraampjes met eten en met vrouwen en mannen in traditionele kledij die verschillende kratongs laten zien. Na een tijdje lopen we af naar een weggetje die het water volgd, aan de kade is het rustig, we komen niemand op ons pad tegen maar het is fijn om de frisse nachtbriess op je huid te voelen na een stikhete dag en het geluid van de stad weg te horen sterven.

Wanneer we weer centraler komen nemen we een tuktuk naar het station waar ik Maddy uit Australie, Melbourne ontmoet, die blijkbaar ook op onze vlucht zat (“oh you’re the girl that delayed the flight, rightya?!) Maddy had ook een vroeg kaartje voor de trein bemachtigd en we wachten af. Het treinstation is vreemd, met een pleinje in het midden met een 4 meter hoog schilderij van de koning, en aan de andere kant een flatscreen met luidruchtige thaise reclames die met speakers door de hal galmen. Er is een afgeschermde rustruimte voor monnikken en een poort naar de treinsporen. Die zijn oud en de trein die ons naar chiang mai zou brengen ziet er uit als een uit zwart-wit films.. Dat hij misschien ook daadwerkelijk uit die tijd komt blijkt nog wel... Rijen stapelbedddn aan beide kanten van het gangpad laten zien dat ik de slaapcoupe heb gevonden, al krijg ik dan al het gevoel dat slapen misschien niet het geval wordt. Ik heb het bovenste bed en er ligd een dekentje en kussen klaar met gordijntjes . Het trapje is enorm gammel en er is bij verre niet genoeg ruimte voor alle backpacken van de reizigers. De trein stroomt langzaam vol en onder me komt een Nederlands lief meisje te zitten en in de bedden tegenover ons een canadees koppel. Wanneer de roestbak begint te rijden schrikken we ons rot, elke 2 minuten klinkt er een knal zo hard als een geweerschot die ons laat vermoeden dat deze trein elk moment ontspoort.. Hij schud en kraakt en het geluid is zelfs met oordoppen in niet te dempen.. Dit wordt een lange nacht...

Ik kruip in zowel mijn slaapzak als het dekentje met de AC die op alaska staat en probeer me in te klemmen in het bedje zonder reling wat normaal geen probleem is maar het met dit schudden een hele taak maakt om er niet uit te rollen. Met mijn oordoppen en slaapmaskertje hou ik me stevig vast en hoewel ik helemaal doodop ben schrik ik elke 2 minuten wakker en dus schrijf ik het verhaal hierboven om maar nog wat aan de tijd te hebben.. Mijn ‘ijzeren paard’ vertrok om 22:00, het is nu 02:00 en morgen staat er om 8 uur rijstsoep voor me klaar. Zoals gezegd, een laaange nacht.. Het is ochtend en opeens komt een mannetje de coupe in dat de bedden omhoog moeten om zo oPlek te maken voor stoelen stoelen, een gammel tafeltje komt in het midden en met ogen halfgesloten sip ik aan mijn rijstsoep en zie een prachtig landschap aan ons voorbij gaan. We kletsen wat en lachen over de verschrikkelijke nacht, de hele coupe lijkt het met ons eens te zijn en rond 12 uur rollen we met hangende schouders en de veel te zware backpack allemaal de trein uit.

Ook hier in het noorden is het heet! Misschien scheeld het net een paar graden.. In een nacht hebben we .. km van midden naar bovenin thailand gemaakt. Chiang Mai lijkt me op het eerste gezicht mooier en het is omgeven door bergen, iets dat me altijd intrigeerd (gevalletje willen wat je niet hebt?) De natuur om de stad heen is adembenemend zag ik al vanuit het raam vanochtend, ik kan niet wachten om erin te duiken! Ik stink enorm naar backpacker, zweet, curry, zonnebrand, mosquitorepellend en heb een plakrug onder mijn veel te zware backpack, ik zit onder de blauwe plekken door de bumpy ride en laatste dagen, mijn benen jeukende van vreemdebeestjesbeetjes en ik heb in laatste 52 uur nog geen uur aansluitend geslapen maaar ik kan me niet gelukkiger voelen dat ik er ben

Westerling

Bij jullie is het nu 2 uur smiddags, hier is het 8 uur savonds. De Jetleg is er maar verder voel ik me goed en avontuurlijk. Op het vliegveld ontmoet ik een andere backpacker, hij heeft nog geen verblijfplaats dus zie ik hem morgen in Bangkokstad. Fijn om alvast een vriend te maken om mee op stadsverkenning te gaan.

Mijn verblijfplaats bij Pavichaya heeft geen treinstation of openbaar vervoer dus brengt een taxi me naar het kleine groene huisje. Het ligd tussen het vliegveld en bangkok in, aan een grote vierbaansweg met daaraan elke paar kilometer een inieminie ‘dorpje’, een straat met huizen, tempeltje, straatkraampjes en kinderen die midden op straat met zand spelen en overal straathonden. De taxibestuurder kan het niet vinden en rijd me bijna een uur rond in allemaal van deze verschillende dezelfde dorpjes rond, ik vind het niet zo erg. Na een paar belletjes met mijn host en geklets met voorbijgangers, vinden we het. Ik word gastvrij verwelkomt, het is ondertussen alweer bijna 5 uur.. in de veranda van het huisje is een winkeltje waar altijd inloop is van de dorpelingen en iedereen maakt er een praatje.

Ik leen een fiets van haar vader en fiets door de schemerende straten heen, het is so lokaal en iedereen glimlacht en zwaait me toe. Ik ben hier de enige westerling. Pachiva moet wat zaken doen dus ik zit met de kruisde benen op blote voeten op de stoep verse ananas uit een grote bak met haar vader te eten en probeer een gemeenschappelijke taal te vinden, iets wat vrij lastig lijkt te zijn maar glimlachen maakt veel goed. Ik probeer een thaise snack dat bestaat uit roze banaan met zoete plakrijst in rijstbladeren, Genaamd kao tom mud. Haar vader geheerd de bananen struiken die door het dorp zijn geplant en de dorpelingen mpgen de bladeren gebruiken om deze hapjes te maken. Pavichaya schiet in de lach als ik een hap neem, niet met schil te eten dus. Groentje dat ik ben.

De eerste dag leer ik veel dingen;

-vissenhoofd en staart zout en knapperig maar best lekker verder een beetje zoals sprinkhanen. Tante had gekookt, een tafel vol geurende apart uitziende gerechten gemaakt op 2 pitjes van een ienieminie fornuisje, ik vind het knap. Wanneer ik vraag wat het is wordt er simpelweg gereageerd met ‘Thai food’. Ik ben niet bang om te proberen en er staat rijst, gekke pittige groenten mwt varkenshuid, hele vissen, meer vreende groenten, pompoen en nog iets waarvan ik serieus niet zo weten wat het is maar het smaakte zeker intressant.

-Thaise mensen lachen om alles, vooral als ze zenuwachtig zijn.

-Hoe je een ‘Wai’ (begroeting) naar iedereen behalve kinderen maakt en van een monnik geen wai terug kan verwachten.

-Hallo/tot ziens in het Thais, sawadees kha, en dankjewel, krawk khun kha ( waarschijnlijk helemaal fout gespeld’)

-Dat lokaal leven op de eerste dag best een flinke overgang van ons westerse leventje kan zijn; bij ‘couchsurfen’ leen je letterlijk iemands bank, alleen was deze houten bank ik dit huis al bezet door haar vader, dus slaap ik met haar en haar vriend op de koude marmeren vloer van de salon. Zij is dat gewent maar voor mij is dat toch even inkomen dus lig ik vanaf 2 uur snacht met een gevoel dat het 12 uur smiddags is naar de AC te staren..

-Die avond vroeg ik ook na een intense zoektocht naar wcpapier voorzichtig aan mijn host ‘Pavi, do you actually use toiletpaper?’ Ze schaterde het uit en antwoord ‘no, bumgun!’.

De bum gun is dus een waterslang naast het toilet dat zeker wat oefening vereist voor alle europese vrouwen onder ons (wij leren niet richten zoals deze kunst) . Anders loop je dus de hele dag met waterbillen. Is er geen bum gun, dan staat er een bakje met water om mee te plenzen (nee echt)

-Wetshower, zo heet de douche hier. Dan denk je misschien “uhu, elke shower is wet’ nou niet zoals deze dus, in het kamertje zonder douchegordijn of tussenmuurtje kan je douchen boven de wcklep en deze is dus ook druifnat na een (erg koude) douchebeurd. Maarr.. ben blij om de volgende dag fris te kunnen beginnen na een zware nacht.

Ik wou een local experience, nou die heb ik gehad haha! En alle indrukken van een nieuwe cultuur maken me meer dan een dag wijzer.

There she goes

Eergisteren zei ik dat mijn vlucht overmorgen was en ik nog zo veel moest doen.. Nu is het overmorgen en ik type van ergens boven de griekse eilanden, op ¾ van mijn eerste 5 uur durende vlucht naar cairo.. Hier maak ik een overstap van nog eens 14 uur in de lucht dan ben ik morgen om 12 uur smiddags in Bangkok. Met mijn gekke oren is vliegen geen pretje dus heb ik mezelf maar flink gedrogeerd voor deze dubbele.. Met een roesje begin ik straks de afdaling..

Eerste vlucht was erg pijnlijk maar zonder flauwvallen, overgeven of hyperventileren (ingegroeide trommelvliezen zijn gewoon helemaal shite op 2354 m altitude .. Ik was werkelijk opgelucht toen ik in  Cairo landde, nog eentje te gaan.. helaas werd ik voor mijn 2e vlucht lijkbleek en begonnen mijn oren te bloeden, de vliegdoctor raadde het af om te vliegen maar met een beetje hulp van de piloot en nog meer medicijnen van de vliegdoctor mocht ik toch mee. De crew was erg lief en de captain kwam elke uur langs om te kijken hoe het ging. Nu 10398 km in lucht, 3 vliegtuurmaaltijden, 4 met watten gestoomde bekertjes, 4 gratis viegoordopjes,  een hele neusstray en pakken vol pilletjes verder ben ik er bijna, aftellen tot landing in..

Beetje controlfreak dat ik ben weet ik al waar ik mijn 500 contant het beste kan wisselen en welke taxi me naar mijn verblijf brengt. Ik slaap de eerste nacht bij Pavichaya, een super lief meisje die ik via couchsurfen had gecontacteerd had. Ze woond met haar hele familie in een klein knalgroen huisje waar haar donker gerimpelde omaa’tje altijd op de veranda zit en op het huis past. Mede om deze verblijfplaatsen heb ik dus op het laatste moment nog even 3 pakken ‘dutch treats’ aka stroopwafels in mijn uitpuilende backpack heb weten te proppen. (Trots)

Ik ga genieten van deze 1,5 dag in Bangkok want de avond erop pak ik de nachttrein naar Chiang mai maar daarover later meer. 

Mijn laatste dagen in Nederland waren vreemd, ik probeerde zoveel mogelijk te genieten van mijn heerlijke 2persoons cosy warme bed waar elke ochtend twee poezenbeestjes mij voorzichtig wakker knuffelen, van de lange warme douches waar ik geurende maskertjes in mijn haren doe en me afdroog met grote zachte badhandoeken, van mijn electrische tandenborstel, van mijn koelkast en volle kledingkast met zelfgemaakte gekke alti outfits.. Ik kan prima zonder al deze luxe en overleef ook op een bank of in een hangmat, met koude gedeelde douches waar je niet zonder slippers in wilt gaan, en waarbij je sporadisch omhoog kijkt of er niemand fotos over de rand van het hokje maakt, met hurktoiletten die niet meer dan een gat in de grond zijn, zonder makeup of conditioner, met het leven op instantnoodles en goedkoop thaibeer.

Maar ik genoot er dus wel een beetje extra van.. van de rust en de privacy. In de laatste dagen met mijn pa nog wat op mijn werk gaan eten, en een pannekoek op de allerlaatste dag. Genoten van mijn vrienden en familie, het was hectisch om iedereen nog even te zien maar bedankt voor alle lieve woorden in de laatste dagen, ik kijk ernaar uit om jullie straks alle verhalen te vertellen hier! Wil je makkelijk op de hoogte blijven? Meld je dan ergens onderaan aan voor de maillijst.

Knuffel vanuit Bangkok airport en snel meer!

Een nieuw verhaal

Lezers,

Een jaar terug was ik in London, wachtende op een schip maar zonder idee dat dit schip, Arcadia, mij een rondje om de wereld zou brengen en me daarmee verliefd zou laten worden.. op plaatsen, culturen, vreemde talen, ander eten en vooral een manier van leven: op reizen..

? England, Spain, Germany, Sweden, Italy, Portugal, Caribean, America, Hawaii, Borabora, New Zealand, Australia, Japan, China, south korea, Thailand, Vietnam, Malaysia, Sri Lanka, Singapore, Dubai, Norway, Ireland, Papua new guinea, Iceland, Hungery etc etc.

Ik ben nu een halfjaar terug.. en het begint te kriebelen.. Dus toen het plan on mijn motorrijbeweis tehalen strandde.. besloot ik last minute om naar Austalie te vertrekken. Sydney was een droom en oin mijn blog kon je lezen dat mijn laatste zin was 'hier kom ik terug..' Binnen een maand regel ik alles, ontslag, visas, nieuwe backpack, vliegtickets en inentingen. Ik kan niet wachten! Helemaal last minute besluit ik om via Thailand te vliegen en hier een maand in mijn eentje te gaan backpacken voordat mijn 2e vliegreisje mij door naar Melbourne brengt! Ik kan niet wachten..

Dus eerst; Thailand! Ik vlieg maandag de 30e naar Bangkok, verblijf hier bij een couchsurfer en heb een dag om de stad te verkennen voordat ik de nachttrein naar Chiang mai, waar tempels, rijsvelden, jungletochten, lachende mensen, monniken, prachtige natuur en by sheer luck het jaarlijkse Loy krathong, lichtjesfestival het een geweldige ervaring maken! Het idee is om daarna de bus te pakken naar Pai een verscholen hippiedorpje in de bergen. Hier blijf ik even en daarna reis ik terug omhoog, schuin om de grens heen en naar beneden in Myanmar met de bus en kijk ik wel wat voor moois ik allemaal op mijn weg vind terug Naar Thailand naar kustplaats Krabi met de mooiste stranden, natuurpark khoa sok waar je kan bamboo raften en slapen in drijvende hutjes, en met krokodillen worstelen (grapje). Krabi is perfect voor eilandhoppen, alternatief reggeaeiland koh lanta en james bond eiland koh phi phi staan op mijn lijstje. Ik weet zeker dat ik me hier geen moment ga vervelen en dat 30 dagen ineens erg snel voorbij zijn..

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Rave

Pootjes baden

De fjord waarin we wakker worden is net zo sprookjesachtig als de vorige. Het is heet en ik wou dat ik een korte broek had ingepakt, iets waar je niet snel aan denkt bij een tripje naar noorwegen en Ijsland. Geiranger is een tenderport wat betekend dat we moeten wachten tot de passagiers  van boord af zijn. Als passagier mag ik alle regels breken dus neem ik van het restaurant croissants en sandwiches en muffuns en druiven en heel veel fijns voor een 4 personen picknick op de berg die over het schip en de fjord uitkijkt.

Vanaf het schip zie je een waterval donderend het dorpje doorstromen, maar pas wanneer je ervoor staat begrijp je de inpact. Met een trappenstelsel is geiranger eromheen gebouwd, en via al die trappen, naast de waterval omhoog, bereik je het hogere gedeelte van het dorpje, waar de bergen beginnen in paadjes tussen de bomen.  

Het is een lange klim, via rotspaadjes en over kleine beekjes en watervalletjes waar je je dorst kan lessen en het ijskoude water in je gezicht plenzen om wat af te koelen. Het voelt alsof we door heidi lopen met het kleine dorpje honderden meters onder ons, de sneeuw van de toppen dichterbij en lamas en bergeiten die rustig grazen. Na ongeveer 2 uur bereiken we onze plek, een jongen met een fluit speelt wat deuntjes, een paar hikers staan te hijgen en wij pakken onze picknick uit. Na wat uitgerust te rijn rennen we de hele weg naar beneden, koop ik een paar kaarten en met de tenders terug naar arcadia.

Het is nog heerlijk weer en de sailaway is het mooiste ooit, met goed gezelschap en  een fles rose zitten we voor uren en uren op de nok. We gaan varen langs de seven sisters, een van norwegens meest bekende watervallen. Ik noem het de cinderella sisters, met 2 watervallen en een kleinere ertussen. Het is nogsteedts erg indrukwekkend en prachtig om vanaf arcadia te zien vanaf ons eigen speciale plekje. De fjorden verandenen voordurend om ons heen en wanneer ik 6 uur later om 11 uur de nok verlaat is het nog met zo licht maar bereiken we de open zee.

Geiranger is het dorpje van de film ‘the wave’, een aanrader om eens te zien. In de film valt een gigatische rotsklif in de fjord, wat een tsunami maakt en zorgd dat de bewoners in 10 minuten tijd 100 meter hoogte moeten bereiken gezien alles daaronder weg wordt gevaagd door de golf. Het interessante is dat ik deze film een tijd geleden zag en herkende hoeveel het leek op geiranger, ik wist ook dat het gebaseerd was op een waargebeurd verhaal. Toch had ik niet door hoe waar, tot ik ik de rotsklif boven ons zie en hoor dat dat de meest gemonitorde berg is, met nu al een opening ertussen van 30 meter, en ergens in de komende 50 jaar hij los zal laten om een tsunamie over geiranger teveroorzaken... En wanneer dat alarm af gaat hebben de bewoners dus ook daadwerkelijk 10 minuten, behalve als je op een van de schepen zit, dan ben je gewoon fucked.