Australie!!

Deze stad is onwerkelijk. We dokken centraal, precies tussen de beroemde harbourbridge en het operahuis. Die trouwens op een croissant lijkt, kwam ik achter tijdens het ontbeid op de boulevard met Josh en een minipapagaaitje dat ons gezelschap hield en probeerde de suikerzakjes van de tafel te stelen. We hadden het plan om naar bondaibeach toe te gaan, 2 trams en een bus. Dat moeten we wel kunnen dachten we.. Na een paar stops op de tram kijk ik naar buiten. ‘Josh, is deze halte niet na onze?” Diep in gesprek hadden we 5 haltes gemist terwijl ik het gevoel had minder dan 5 minuten in de tram te zitten. De naam van de volgende halte herken ik: ‘new town”. Een hippiebuurt. Hier stappen we uit met het idee later een tram terug te nemen naar bondaiibeach. Het is een lange brede staat, overal vintagewinkeltjes, knusse koffiebarretjes met oude leren banken en plofzakken, en kunst overal. Deze plek maakt mij zo blij! We struinen er rond voor uren, drinken koffie, loungen en ik koop een plaat met een verhaal. Er is helaas geen tijd meer voor het strand, ik gad zin om te zwemmen maar ik ben opgeladen met goede energie van deze prachtige stad..

Ik werk een paar uur en duik dan opnieuw de stad in met kyrah. In een tof barretje met livemuziek bestellen we aussie tapbier en delen we de beste maaltijd in de afgelopen 4 maanden! We zien de rest en wandelen door de stad, er blijkt niet veel in deze ongeving open te zijn maar dat geeft niet.. Alles wat teld is even van het het schip af te zijn.. Alle crew vind een een kroeg dichtbij en we zijn even gewoon vrienden inplaats van collegas en huisgenootjes.

Ik wil nogsteests een duik nemen, 24/7 omringd worden door water zonder te kunnen zwemmen creeerd uithoudingsvermogen om niet van boord te springen na een lange dag maar niet genoeg om mij snachts van de haven weg te kunnen houden. Dus huppel ik om 3 uur snachts met een van de fotografen, een goede vriend, familie ondertussen, die gek genoeg is om te te volgen onder Sidney harbour brigde, dansen we onder de sproeiers en rollen door het gras. Dan pakken we elkaars hand en nemen we een aanloop. Met een schreeuw die onder de brug door galmd belanden we in het water dat verrassend warm is. Het voeld vrij, we kunnen niet stoppen met lachen. Er is een trapje, ik wil omhoog klimmen voor een nieuwe duik maar mijn voet glijd uit en de schelpen van de onderste tree maken een diepe snee in mijn been. Shit. Het water om mijn voeten kleurd rood, maakt zelfs in het donker een lang spoor waar ik zwem. We lachen dat we nu zeker weten worden opgegeten door een haai, zouden die hier zwemmen? We zwemmen rond, de havens in, onder de brug door met uitkijk op het operaouse dat een witte gloed over het water en onze gezichten schijnt. Met natte haren en blote voeten komen we terug bij het schip, “regent het buiten”, vraagd de bewaking verbaast. “Ja, een tijdje terug”, antwoord ik terwijl ik mijn gezicht in de plooi probeer te houden.. Wanneer ik mijn kamergenootje, die 5 jaar in sidney woonde, erover vertel is ze geschokt. Blijkbaar is de haven snachts jachtgebied voor de haaien, omdat de boten dan niet meer varen... Oeps.

De 2e dag in sidney werk ik de hele dag, mijn amsterdamse vriendin stuurd me een foto dat ze naast mijn schip staat, en of ik naar buiten kom voor een knuffel.. Alleen is dat mijn schip niet, mijn schip vaarde snachts naar het midden van het meer om daar aan anker te liggen, als je van boord wilt moet je een pendelbootje nemen alleen werk ik vandaag de hele dag dus geen kans op hollandse knuffels..

Wanneer we gaan uitvaren is het team still, kazuko de schoonheidsspecialiste heeft hier een tijd gewoond, net als hiro, de acupuncturist. Shan, de bodyspecialist komt uit Sidney en vaarwdl zeggen tegen deze stad is zwaar.. Ons team is een familie geworden, we troosten elkaar zonder veel woorden terwijl we de stad aan ons voorbij zien gaan, over in rotsige kusten met de meest prachtige natuur en uiteindelijk het vaste land zien vervagen.