San diego

It’s america, baby! Het land van vrijheid, geld en mogelijkheden. Ik ben nooit onder de indruk ervan geweest.. Toch vind ik het intressant, ik ben nieuwschierig naar het 'grote amerika'. San diego is de eerste port. Ondanks mijn amerikaanse visa heeft iedereen nog een extra i95visa nodig om aan land te mogen. Iedereen is zenuwachtig, bang om geweigerd te worden, de rij is 40 minuten lang maar dan ben ik aan de beurd, de US coastguard is eigenlijk heel vriendelijk, anders dan de chagarijnig donutofficieren in amsterdam ambassade.

In de haven spelen zeehondjes om de boot heen, de stad ziet er verder niet heel erg indrukwekkend uit. Een boulevard, onderzeeer en een hoop hoge gebouwen. Na werk loop ik in de middag arcadia af, mijn I95 in mijn hand. Mijn vrieden zijn al in de stad, geven mij een adres en de naam van een cafee. Hillcrest, 416 university avenue. Ik hop in een pendelbus wanneer het begint te gieten. De paraplu in mijn hand hou in dan een ‘taxiii!’ aan en na 20 minuten ben ik.. ergens? De rest vind ik in de fig tree, om groene pannekoeken heen, de waiter begroet me met ‘haaaaai’, dit is blijkbaar de homobuurd van san fran. Gezellige cafeetjes, cocktailbarren en vintagewinkeltjes. Hier dwalen we in rond, passen alles aan en ik koop een hippiebroek, bohozonnebril en oosterse top, we hebben er zoveel plezier en vergeten de tijd. We zijn met een grote groep, besluiten voor een drankje te gaan terwijl het langzaam donker wordt. De cocktails zijn hier sterk, terwijl een alcohollimiet sterk over het land heerst. De helft van de groep besteld een 2e cocktail, ik ga met 2 anderen op pad naar een park dat hier in de buurt zou moeten zijn.

We stappen in een taxi en tijden in 10 minuten een heel ander san diego binnen. Het is donker maar warm licht verlicht kleine paleisjes, gangen, tuinen, pleinen en een theater. Het is sprookjesachtig! Stil, donker en verlaten.. We moeten een taxi vinden om ons terug naar de pendelbus te brengen, en wagen het erop om door het hele park naar de achteruitgang te lopen, komen bij een grote weg aan. Die ook compleet verlaten is.. hoe komen we terug? Na 10-20 minuten lopen met twee meisjes die banger en banger worden het schip te missen zie ik een parkeerplaats met wat autos die in en uit rijden. “kom, we gaan terug liften!” zeg ik. “Ben je gek geworden?” is het antwoord, “wil je liever het schip missen” kaats ik terug. Ik win. Na 2 autos die doen alsof ze geen engels spreken mogen we met de derde meerijden! Een vader die zijn dertienjarige dochter van balletles had opgehaald en ook die kant op moest. We bedanken hem honderd keer, bieden hem dollars voor de rit aan die hij weigerd. Vertwijfeld vraagd hij of we misschien een engelse pond hebben voor zijn dochter. Natuurlijk, we hebben ook canarische dollars, schots, zweeds, noorse geld. We geven zijn dochter een handvol vreemde muntjes en ze is dolblij!

Los angeles.

Hollywood! Walk of fame., limo’s en papparazzi. We mogen het schip niet af. Alleen de mensen die meer dan 1 contract hebben gedaan . Amerika is bang dat wij wegrennen van het schip en dus zitten we opgesloten.. ik spendeer de ochtend zoals elke vrije uurtjes op het crewdeck, maar kijk nu op naar een grote stad. Blijkbaar zijn we ver van central LA af en is het verkeer een groot probleem daar en dus is 99 crew te laat, en moeten we zelfs 6 passagiers achter laten in los angeles..