In Zweden ben ik vrij, de middag, al voelt het als avond. Rond 12 uur smiddags was het een paar uurtjes licht, de rest van de dag is de maan te zien wat een vreemd jetlag gevoel geeft. Zweden is hogerop, hoger dan ik ben geweest en dagen zijn korter dan verwacht. De kerstlampjes verlichten de stad, gotenburg, die ergens een beetje aanvoelt als amsterdan, met zijn brede kanalen. Arcadia vertrelkt pas om 9 uur savonds dus we genieten van de kerstsfeer en proberen warm te blijven, zweden is vrieskoud.

De verwarming in de behandelkamers is stukgevroren en na 8 uur masseren terwijl de kou ademworkjes toverd, heb ik gloeiende koorts, ik wordt verplicht 24 uur in isolatie op de ziekenboeg te blijven en mis Oslo. De dag ervoor kreeg ik te horen dat er opnieuw een storm op komst is en dat de schip niet amsterdam in kan varen door die weersomstandigheden, ik ben zo diep teleurgesteld. Later krijg ik te horen dat daarna ook red level is ingevoerd, een virus is uitgebroken en we moeten elk uur elk oppervlak desinvecteren en mogen niet meer in het restaurant eten, rondom passagiers bevinden en alle plaatsen waar ze kunnen komen.

De storm is daar, de dag van kerstavond is chaos. De golven komen tot verdieping 9 en de windkracht is 9/10. Grijs en grauw is de woeste noordzee. Alles wat loszit valt om en alles wat vastzit kraakt en protesteerd. Ik doe massages terwijl mijn bed door de kamer rold, de remmen houden het niet meer op zijn plaats. Kerstbomen rollen door het schip… Ik ben niet zeeziek, vind het soms stiekem hilarisch maar heinen van het schip maakt dat je de helt van de tijd een heuvel op loopt en dat maakt iedereen doodop.

Fijne kerst, Merry christmas! Een lange dag, we werken van de ochtend tot de avond. De zee is tot rust gekomen, bruinig van het zand dat gisteren van de boden lisgerukt is, geeft het de verbeelding een bewegende sahara te zijn. Ik denk aan de uiitgerekte zandstranden van terschelling, zand dat tegen je benen stuift, schuurd en patronen maakt. Alsof de zee een stempel achterlaat. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en probeer de zee in mijn hoofd still te zetten. Het is precies hetzelfde, alsof de door een vlakke woestijn woestijn varen, vanuit mijn raam zie ik herrinneringen.

Na werk rond 9 vieren we ‘secret santa’, we hebben nog niet gegeren en uedereen is hongerig en chagarijnig. Toch is het soort van gezellig en ik krijg een klein zilver kettinkje met een zwaluw, matchend met mijn tattoo van een collega, zo persoonlijk en had niets liever gewild! en erna rennen we naar beneden waar ons ‘kerstdiner’ op ons wacht.. Het idee was dat de officieren voor ons zouden koken en bedienen, een kersttraditie, wordt gecancelled wegens ‘red level’. Dus eten we het eten van de officieren, wat nog smeriger is dan normaal en bedienen we onszelf. Dan is het tijd voor feest, iedereen is in de crewbar en donst tot de ochtend. Erna proberen we zoveel mogelijk mensen in een ieniemienie cabine te proppen om daar verder te socialisen.

2e kerstdag. De dokken in Zeebrugge en mijn vader komt samen met mijn oma me opzoeken, om toch met kerst mijn familie te zien is het mooiste cadeau ooit.