Het is ijskoud wanneer we langzaam Venetië in varen, een wereld van verschil met mijn vorige bestemming. Bergen en begroeide huisjes maken plaats voor pleinen en kathedralen die aan beide zijden van het schip verschijnen. Alsof we op een praalwagen door de straten glijden kijken de mensen naar ons op en staren wij met open mond naar de pracht en cultuur van een zinkende stad.

We blIjven hier ‘overnight’ en dag 1 hier werk ik mijn eerste volle dag. Alle oudjes, sorry; senioren, waggelen met fotorolletjes in de hand en hoofdwarmens over de oren het schip af en dus is er voor mij letterlijk niks te doen. Voor 5 uur lang doe ik promotie; vriendelijk groeten en wanneer je een fatsoenlijk gesprek hebt opgebouwd, ze stiekem vertellen over de massagespecial. Wat elke keer concludeerd in een; ‘no dear, we are going to venice’ gevolgd door een zenuwachtig giecheltje en het vastpakken van oopoe bij de arm. (Lucky bastards) Dit schiet dus niet echt op en de dag van 7 am tot 10 pm, een ritme waar ik nog aan moet wennen, gaat laaaangzaam voorbij.

Maar… morgen ben ik vrIj, en dus gaan we vanavond  uit!  Met iedereen, in Venice! Yes! We drinken merlot en limoncello, dansen over de duizenden bruggetjes heen en halen latenightpizza. We hebben geweldig intressante gesprekken in Servisch, de regel: ‘geen engels = drinken’ faald volkomen wanneer uiteindelijk iedereen behalve ik te dronken is om zich hieraan te houden..

De volgende dag mag ik eindelijk het schip af en de begane grond voelt vertrouwelijk stabiel. Met een pendelboot komen we in het centrum, prachtig historisch en overspoeld door toeristen. Toch is het aandoenelijk hoe venetie haar ansichtkaart weerspiegeld. We zijn met een groep van 7, een daarvan stopt op elke brug om 30 minuten lang foto’s van zichzelf te laten maken met het bekende tuitmondje, de ander wil de menukaart van elk restaurant bestuderen op zoek naar croatisch eten en de derde blijft me tot grommen toe porren met zijn selfiestick ‘come on rave, you take picture with me’. Dit is niet mijn ding en ik wil mijn eigen weg gaan… Ze stellen het niet op prijs en misschien is het egoistisch maar ik geniet gewoon meer van een plek als ik mijn eigen plan kan trekken, vooral wanneer je maar 3 uur te spenderen hebt voordat je boot wegvaard, met of zonder jou…

12 uur per dag werk ik, ik slaap op de kamer met een fitnessinstructor en ben nooit alleen. Het is nooit still. Ik hou van socialisen maar de paar uur per week voor mijzelf wil ik me niet aan andersmans rooster houden. 80 uur in de week is voor mij ingeplanned, wanneer ik behandelingen geef, eet en slaap. Het maakt me gek.

De zon gaat onder terwijl we uitvaren. De harde wind en kou op dek verhelderd mijn gedachten en binnen een halfuur is het pikdonker. Ik zit in kleermakerszit op de punt van het schip en zie de lIchtjes van venetie kleiner worden wanneer we open zee opgaan met 3 zeedagen in het vooruitzicht…