Oneindig drijven

Oneindig drijven -St. Kitts.

Gisteren werkte ik een volle dag, vandaag ben ik vrij. Het schip dokt in de commerciehaven, een foutje, een ander schip staatop onze plaats in de stadshaven, 30 minuten verder . Dus moeten we een taxi nemen naar de stad. De rest van de crew wil naar de infinitypool, een klein rond loungezwembad met uizicht op heel veel van Kitts. Het is er mooi, maar ik ga liever naar het strand, spendeer het geld van de entree aan een taxirit over de groen begroeide bergen naar de andere kant van het eiland waar je aan de ene kant van de weg de ruige atlantische oceaan hebt, en aan de andere kant de kalme carribische zee. Dat uitzicht is ook zeker infinite.

Met drie anderen leggen we tevreden onze handdoeken uit en huppelen over het hete zand naar het water. Ik kan niet wennen aan de schoonheid van bijna unspoild natuur, het uitzicht is oneindig prachtig.. ik huur een board en peddel op mijn knieen over de stille zee tot ik zo ver ben dat de stemmen van het strand weggestorven zijn, ik ben niet meer dan een klein stipje voor hun en de machtige bergen lijken intimiderend van zo dichtbij. Zelfs al moet het water nu meer dan 5 meter diep zijn, ik kan mijn schaduw op de bodem zien en vissen onder me, ik denk zelfs 2 schildpadden te zien maar ik weet het niet zeker. Ik zit met mijn knieen gekruist, sluit mijn ogen, concentreer me op mijn ademhaling, en vind pure rust. Vrijheid. Alles is still, zelfs de vogels lijken hun adem in te houden. Ik moet terug naar de wereld. Wanneer ik ooit settle in een warm land met een amandelen olijvengaarde, een berg straatkatten, rijke cultuur en dicht bij de zee, dan neem ik een eigen board! Zo droom ik nog even verder tot ik de kust bereik. Na enige overtuiging (bulgaren kunnen blijkbaar niet zwemmen) krijg ik laura ook op het board, en ze vind het geweldig.

We nemen de taxi terug, stoppen in de stad, wat een toerische port met 40 souvenirwinkeltjes blijkt te zijn. Ze zijn overal hetzelfde en het zou je verbazen hoe moeilijk het is om hier een kaart te vinden, de meesten woorden gedomineerd door magneten in alle soorten en maten, roze poloshirt met ‘i love st kitts’ en ‘ i dont need google, my wife knows eveything’, sleutelhangers en strandhoedjes van 48 dollar..Hier is niks en we lopen terug naar huis... Schip. De kapitein zei vanochtend dat het 25 minuten lopen was maar na 45 minuten zwetend puffen, snellopen en uiteindelijk rennen zien we eindelijk het schip opdoemen. Thuis.

Ik vermaak me de rest van de avond op het open dek, het is warm maar het wordt snel donker, het is hier dan ook 5 uur later. Arcadia zet koers naar Martinique. Ik ben met een van de fotografen, we praten voor uren, opeens is iedereen verdwenen, het is pikdonker, de savetydoors zijn al gesloten en we varen een storm in. Bliksem slaat de zee in, windstoten vegen ons bijna van het dek en sterren stralen helderder dan ooit. Waar is thuis? Ik besef me, thuis is niet mijn schip, thuis is waar mijn schip vaart. Zijn koers bepaald mijn verhaal.

Picture perfect

Picture perfect - St johns, antigua

Voeten in het zand, tenen gestreeld door transparante lieflijke kabbelgolfjes. Mijn slippers heb ik uitgeschopt en de zon brand op mijn schouders. Het strand is een plaatje, alsof ik in een ansichtkaart leef. Antigua maakt me woordenloos. Ik ben met Laura, vandaag is onze eerste dag aan vast land, we kusten de grond bijna, rolde carribische dollars uit een atm en hopte in een eilandtaxibusje op naar het strand. Ik wist dat het mooi was maar toch had ik dit niet verwacht.. het strand is gezellig, met gekleurde cocktailbarretjes, rieten parrasollen, bijna wit zand, helderblauw water, de groene bergen op de achtergrond en uitgerekte palmbomen voor de schaduw. We blijven hier voor uren, drinken cocktails uit kokosnoten, eten quesadillas en coconutshrimps in een strandtent met carribische kerstmiscarrols. Laura is zelf shrimpkleurig na een middag in de bijna 30 gr zon, ik ben ook iets meer dan gekust door de zon maar het geeft niet. Ik werkte vanaf 7am tot 10 en vanaf 4:30 begin ik weer, ik kan de glimlach niet van mijn gezicht vegen en blijf de hele dag door stralen.

Tropische douche dag -Tortola

Gisteren raakte ik tijdens mijn zoektocht naar the coconutman aan de praat met een local; rastas, kleurrijk en intelligent. Hij was verdrietig, landkrabben (groter dan je handen samen) hadden zijn kittens vermoord. Hij vertelde over vegetatie en eilanddieren. Als ik vraag hoe de kleine zwarte huppelvogeltjes heten and woord hij; blackbirds, wat anders? Het is nu regenseizoen verteld hij. ‘echt niet? Het is hartstikke warm!’ Zeg ik lachend. ‘vandaag hebben we geluk’…

We zijn nu in tortola en een tropische miezerdouche verwelkomt en verrast ons. Ik ben met 3 anderen en ons plan heet de Gordon virgin island onaangetaste baaien bereikbaar via een grottenstelsel dat half in het water ligd. We nemen een ferry, eilandtaxibusje en lopen door een natuurreservaat met regenwoudgeur en kleine natte glibberpaadjes. Ik vind het heerlijk en de baai is de tocht waard! Grote rotsen steken uit de zee op en leiden de golven met een omweg naar het strand. Groen omringt ons en de zee proeft zouter. Na een wandeling over de kleine baai vinden we een houten bordje dat zegd ‘gordon virgin caves’, dat is ons plan. Ik moet echt door mn knieën om door de eerste rotskier te komen. Wat betekend dat de rest er op hun buik doorheen glijd..

Maar in de grot is een eigen strand, magisch door het weinige licht dat door de kieren spiekt en op de rotsen weerkaatst. Je kan zwemmen in de grotten. Het voelt als een sprookje. Totdat er een tour ons sprookje verstoord. Minstens 50 typische toeristen hebben ons plekje gevonden en maken the secret caves, niet zo secret meer… sommige hebben zelfs een wandelstok, hoe gaan die de rotsen beklimmen ? Het is mij een raadsel.. hoe dan ook, wij moeten dezelfde kant op en sluiten aan. Touw geeft een beetje houvast op sommige plaatsen gedurende de klim en er zijn donkerhouten trappetjes tegen platous gebouwd. Op een punt waden we door open water, het water komt door mijn middel en ik trek mijn rugzak een beetje hoger op. In een buideltas heb ik mijn handdoek en kleren, het is niet zo’n probleem als dat nat wordt. Maar om mijn nek hangd mijn camera en terwijl ik over de rotsen onder water glibber hou ik deze boven mijn hoofd, het water komt tot boven mijn neus en ik heb de grootste moeite overeind te blijven. Wanneer het waterlevel zakt is mijn tas meer dan doorweekt maar het geeft niet, mijn camera is droog gebleven. Hierna lopen we door een stukje jungle en komen we bij ons geheime strand, niet geheel geheim meer maar wel ongerept. We zwemmen en lachen en genieten van de natuur, bergen en rotsen.

We gaan dezelfde weg terug, iedereen is al vertrokken en dat geeft rust. Mijn kleren zijn drijfnat en enorm zanderig. Ik trek ze aan en ga ermee zwemmen, ze zijn nu net zo nat maar tenminste zandvrij. Mijn hippiebroek plakt aan mijn benen, we noemen het tropical shower fashion. Het miezerd weer maar ik ben toch al nat. Dan op pad door het natuurreservaat barst het los, regen komt met bakken uit de lucht en maakt watervallen van de paadjes die ons naar de bewoonde wereld moeten brengen. Ik vind het hilarisch. De anderen zijn binnen een minuut helemaal doorweekt maar kunnen er ook de humor van inzien. De officieren van het schip kijken ons met opgetrokken wenkbrauwen aan wanneer we bij ons schip aankomen.

8 seadays to paradise..

8 seadays to paradise

We beginnen de reis, mijn handen jeuken hier van onbeantwoorde creativiteit, ik heb mijn gedachten vol ideen van wat ik wil uitdenken, maken, creeren. Ik kan hier niet naaien, schilderen of beginnen aan nieuwe projecten waar ik halverwege ondanks complimenten van anderen uit perfectionisme mee stop. Mijn camera is hier dus mijn dierbaarste bezit. In foto’s vind ik een stukje van mezelf en ik ben zo blij dat ik een stukje van deze onbekende plekken aan mijn liefdes thuis kan laten zien. Voor het uploaden heb ik de internet helaas niet maar zodra ik in een wifiport kom, probeer ik het op mijn blog te krijgen.

Dag 2, het schip gaat langzaam, via de azuraeilanden moeten we de oceaan oversteken, het beloofd rocky te worden en seasicknestablets worden verdeeld over de staff, zover zijn we nog niet, we

zijn pas net portugal gepasseerd en het is koud! We blijven binnen, slikken vitaminen en hebben met de dag minder energie.

Dag 3. Op 28 november blaast opa zijn laatste adem uit en vaart vredig weg. Het is de meest zware dag op het schip tot nu toe. Ik wil zo graag thuis zijn, niet zozeer om er zelf te zijn maar om mijn familie te kunnen steunen, mijn vader en oma lang vast te houden. Ik ben hier alleen op zee, ben de hele dag enorm breekbaar en maak 100 stomme fouten. In de middag mag ik de landlijn gebruiken om mijn familie te bellen, ik bel oma en voel me opgelucht om te horen hoe enorm sterk ze is. Het is de eerste keer in maanden dat ik met iemand telefoneer zonder ruis, verloren verbinding of vertraging. Ik weet dat het haar blij maakt om mijn stem te horen, iets dat haar misschien opfleurd in deze vreemde tijd van verlies. Ik voel me rustiger wanneer ik de hoorn op de haak leg na 100 ‘doeeei oma, doei, ik spreek u snel, doeeei’. Wanneer de avond valt schijnen een paar laatste zonnestralen op het water door de wolken heen en opeens denk ik, vaarwel opa, rust zacht.

Dag 5 op zee, niemand van de crew is zo lang onderweg geweest en iedereen is geprikkeld. Het wordt iets warmer en in onze luchbreaks relax ik op het open dek, ik ben er een van de enige, de harde wind maakt je haar alsof je net uit bed komt en na elke pauze heeft mijn manager de neiging me te wurgen en schreeuwd ‘Rave, go fix your hair, NOW, don’t let me warn you again’. Ik neem het met een korreltje (zee)zout, denk bij mezelf, ‘ja baas, nee baas’, maak mijn haar weer netjes en doe de volgende dag precies hetzelfde. De wind lijkt mijn zorgen mee de oceaan over te dragen.

Met dag 6 is het heet, bikini’s en koude cola’s, uitgerekt op ligstoelen met een licht briesje die rokjes doet opwapperen. We vinden uit dat het hoogste passagiersdek snachts niet op slot gaat en verlaten is. Dit wordt onze getawayplek, snachts is het nogsteedts warm genoeg om in een tshirtje, met muziek, flessen ‘limonade’, te socializen onder 10000 heldere sterren, je ziet een wonder wanneer je op je rug ligd en naar boven kijkt, het enige weinige licht komt van de boot onder je en dat maakt de hemel helderder dan ooit. De oceaan net zo zwart als de lucht maakt een fatamorgana van oneindigheid, alsof schip vliegd. Nog 2 dagen..

Ik wist dat het werken op een boot zwaar zou worden, dat is dan ook mijn antwoord op de vraag hoe het hier gaat. Maar het is meer dan dat, het werken is niet alleen zwaar, het leven op een schip is zwaarder. Het gemis van een raam, koken en boodschappen doen, een boom, vertrouwen of een knuffel ligt hoog en aanpassen aan schipleven voelde bijna onmogelijk. Nu heb ik mijn zeebenen gevonden en loop ik zonder te zwankelen moeiteloos door het doolhof van gangen. De hele life style trek ik niet op de lange termijn maar voor de komende maanden geeft het me de mogelijkheid de meest mooie plaatsen in de wereld te zien. En mijn schip gaat naar mooie plaatsen.. ademloos mooie plekken kom ik snel achter.. Nog 1 dag.

Stad van trappen en patronen

Stad van trappen en patronen.

Onverwacht heb ik een halve dag in lisbon, de stad waar ik een jaar of 10 voor het laatst was. Ik herken het niet vanuit de boot maar zie een donkergrijze katedraal boven de gekleurde vervallen huisjes uittorenen. Daar richt ik op, ik keer mijn ‘thuis’ de rug toe en zet stevige pas in nieuwschierigheid. Een collega komt achter me aandraven ‘Ik wil met jou mee, jij kent europa en de taal en komt op alle coole plekken’. Hij is niet erg slim en vergeet dat hij zelf ook europa komt, je daarmee niet bekent bent met een continent en dat spaans en Portugees als Duits en nederlands is.. ‘fine’, antwoord ik. Binnen 10 minuten trappen op rennen (ik was benieuwd of hij me ook daadwerkelijK bij kon houden ) staan we erronder, lichtgrijs tot beige in het zonlicht. Met locals die op de muren eromheen relaxen en een enkele Japanner die wanhopig selvies uIt alle mogelijke hoeken probeert te nemen. Kris kras sla ik straatjes in en we komen bij een klein marktje, het lijkt op koninginnendag. Ik koop er een kaart. Besluit er een in elke plek te kopen om mijn bed hoekje op te fleuren in mijn sfeerloze schipcabine. Lisbon bestaat uit trappen, als een halve arena. Mijn schip op zeelevel, van elke hoek zie ik hem dobberen, makkelijk navigatiesysteem! Ik loop in een halve cirkel en mijn collega heeft gelijk, ik kom op de beste plekken, op het boventerras van saint lucia drinken we warme choco, het is koud, maar toch denk ik dat we er op de beste tijd van het jaar zijn, de stad is prachtig, net als de mensen erin, waar ik graag een paar portretten van had willen maken. De oude vrouw met haar twee hondjes die de witte duiven op het plein van Saint lucia voert. Die jonge vrouw in portugese kleurrijke kledij met ogen vol verhalen. De chagarijnige oude straatgitarist voor het uitzicht op de stad, de twee gearmde kleine ronde nonnen en de jongen met de rastas tot zijn billen die zijn met indihippievlaggetjes versierde tuktuk door de staten crossed. Die tuktuks zijn er trouwens overal, net als toeristische trams. Dit wist ik me nog wel en meer herinneringen komen daarmee boven. We lopen verder en komen bij het stationsplein aan, de zon gaat onder en een groepje straatmuzikanten met een blaashoorn laat een groepje dansen en de rest jaloers toekijken. Ik spring in het midden en dans de vreemdelingen mee, meer mensen springen in, als touwtjespringen swingen we op de vreemde beats. Mijn collega blijft als een van de enige toekijken, schijterd. Ik moet echt terug, ik zie vanaf hier het schip liggen en in 20 minuten gaan de motoren ronken. Doei lisbon, & obrigado!

Een collega vertrekt, twee nieuwe komen er een paar uur later voor in de plaats, Servisch natuurlijk..Een fitnesinstruktur en een receptioniste, ze zijn verloofd en komen in mijn kamer te wonen. Dus verhuis ik naar Kazukos kamer, de japanse schoonheidsspecialiste. Ze is erg rustig en dat vind ik eigenlijk wel prima. Ik maak een theehoekje en fleur mijn bed op met kaarten, het maakt me vrolijk te zien waar ik het voor doe en ik ben benieuwd hoeveel kaarten hier te hangen komen met de maanden¡

Ik heb foto’s van alle mooie plaatsen, zal ze uploaden in de blogs wanneer ik weer aan land kom.

Je zou denken dat de constante zilte zeelucht en het goede eten goed zou zijn voor je lichaam, maar het schip is toxic. En het leven binnen in is alles behalve gezond. Bedenk je: op werkdagen kom ik niet buiten geen zonlicht of frisse lucht, mijn kleine cabine heeft geen airco of raam. Op een schip bestaan geen bomen of planten. Wat maakt dat ik soms een boom knuffel wanneer ik aan land rol. Bonenknuffelaars hoeven dus geen overenthousiaste hippies zijn, het kunnen ook zeelui zijn (; We halen geen een nacht 8 uur slaap waardoor je systeem vertraagd en iedereen kilo’s aankomt. Het water dat door de leidingen stroomd hier is giftig, je krijgd enorme uitslagen van het douchen en je haar wordt broos of valt uit in sommige gevallen, klinkt prettig, niet? Gelukkig heb ik als spa staff het geweldige privilege de hydropool en heattreatroom te mogen gebruiken in vrije uren. Het heeft een warm calcium-magnesium-mineralzwembad met massagebubbelstoelen, en verwarmde steenbedden en stoomsauna’s. Hier zweet ik voor mijn gevoel alle viezigheid van het schip mijn porien uit en na een uurtje compleet relaxen voel ik me daadwerkelijk schoon. In ga laat in de avonden als ik geluk heb en dan vrij ben, het complete vip gedeelte van de spa is dan leeg en ik heb in mijn badjas het rijk voor mij alleen. Een keer was ik niet alleen, ik hoorde hoog afrikaans opera gezang uit de sauna komen en daar kom ik roger tegen, een artiest aan boord. Hij is de meest optimistische persoon aan boord en erg charismatisch. Ik herkende zijn stem maar wist niet waarvan, wanneer hij zingt ‘it’s the ciiiiiircle of life!’, schiet het me binnen, hij is van de lion king, wauw dit is lachen! Het was mooi iemand te ontmoeten op deze ontmoedigende plek die alle mensen om zich heen veranderd en plots laat glimlachen. Het staat ze goed.

Iedereen aan boord kijkt uit naar onze volgende bestemming maar daarmee is iedereen ook zenuwachtig, want varen naar carribische wateren duurt 8 dagen, 8 volle zeedagen. 112 uur werkwerkwerk, rennen, targets halen, klanten de spa in sleuren. Oef.. de hele boot wacht af tot morgenochtend de nieuwe vakantiegangers vol goede moed de boot op stappen waar de komende 24 dagen iedereen voor ze klaarstaat met opgeschilderde glimlach en netjes pakjes. De heenweg wordt prettiger, elke nacht de klok een uur terug. De terugweg however..

Ik ben hier nu ondertussen een maand, heb Venetie, gibraltar, cartagena, valencia, cadiz, lisbon gezien en ben benieuwd naar meer..

Amsterdam, aapjes &Españiaaa

Mijn baas geeft me genade en daarmee een paar uurtjes thuis. Niet echt thuis: om 12 uur loopt mijn laatste klant de salon uit en om 3 uur staat de volgende weer klaar, in de tussentijd moet ik mijn massage kamer opruimen, schoonmaken en klaarmaken, omkleden voor buiten en erna weer terug in uniform en lunchen. Tijd genoeg om met thee kat en pa in hartje a’dam bij te kletsen. Ik mis het leventje dat ik had. Het was chaotisch maar voelde zoveel stabieler en vrijer op het zelfde moment.

iK dacht dat ik met dit avontuur mijn wereld zou verbreden, maar het schip en al haar regels beperken me vooral. En verder dan mooie uitzichten en een paar uurtjes in een vreemde stad kom ik niet..

We hebben weer zeedagen, 3. Ik werk hard en veel en kijk dan in mijn rooster: vier halve dagen vrij! Een ochtend in Gibraltar en Cadiz, en een middag in cartagena en valencia. Ik zie dolfijnen in mijn lunchbreak. Ik zit op de punt van het schip, en voel me een combinatie van Celine Dion en Shakira tussen de paarden. Je zou denken dat het grote gevaarte ze af zou schrikken maar ze spelen met de golven en sloven zicht uit met sprongen. Ze weten dat ik er ben en ik voel me vereerd!

Ik sta vroeg op in Gibraltar. Ik wil er vandaag alleen op uit, geen rekening houden met een groep en hun plannen. Dus pak ik mijn rugzakje, prop er een sweater in, jas in mijn hand en ik ren bijna het schip af! Het is 8 uur sochtends, 16 graden, de zon is net opgekomen en een rijtje cruiseganger waggeld van dde boot de pendelbussen in. Ik loop liever. Gibraltar lijkt op het eerste gezicht een klein Brits dorpje verschuild achter bergen en genietend van de Spaanse zon. De bevolking spreekst er spaans en engels, geen spanglish. De auto’s rijden aan de goede kant van de weg maar voor zebrapaden staat geschreven: ‘look left’. Ik vond zelfs twee verdwaalde telefooncellen in een hoek van een winkelstraat, wat..?! Wat op het eerste gezicht vooral erg toeristisch lijkt verdwijnt wanneer ik kleine straatjes met steile trapjes in glip. Ik klim telkens hoger en hogerop, tot ik de stad onder me laat en mijn weg vind in kleine rotspaadjes.. Ik had beneden en ‘sawarma’ (enige Marokkaanse invloed) en koffie gehaald en neem een pauze in de schaduw. Ik ben een beetje aan het dagdromen wanneer ik een aapje zie zitten. Ik wist dat ze op de berg leefden maar had niet verwacht zo hoog te komen. Ik kom langzaam dichterbij en zie in dat aapje nog een kleiner aapje zitten, Aahw! Heel aandoenlijk! Ik zie er dan nog meer om me heen, ze zijn niet bang en klimmen over me heen. Vrije aapjes zijn zo veel leuker om te zien en dit maakt de klim het waard. Op de terugweg kom ik een groepje Spanjaarden tegen: Mary uit Colombia en Alejandro en marella uit Gibraltar. Ze zijn mijn leeftijd en wanneer we weer beneden aangekomen zijn drinken we een cerveza. Ik heb maar een halve dag vrij en moet dus weer terug, ik haal het nog maar net op tijd, ze maken de loopplank al los terwijl ik aan kom rennen!

Cartagena is de volgende dag. Het is er mooi en warm. Met volle palmbomen en brede pleinen. Ik hou van Spanje, het voelt een klein beetje als thuis. Na een paar uurtjes voor mezelf tref ik Laura en Sam. We vinden een ruïne op 5 minuten van het schip en ik maak een picknick op het deck wanneer we terug aan boord zijn . Met sangria, jamon serano, broodjes, olivas natuurlijk. De meest mooie sunset, goed gezelschap en we verlaten cartagena.

De stad waar ik verliefd op werd. Vandaag is Valencia en ze betoverd me met haar catedralen, verleid me met sinasappelboompjes, en maakt me nieuwschieriger naar meer. In een paar uur ben ik verliefd. De stad laat zich niet veranderen door toerisme en aandacht. Ze doet me denken aan een kat, we mogen haar bewonderen, niet omgekeert. Ik wil hier deel van uitmaken, de winter voor altijd vergeten en ik voel me thuis. Er zijn restaurantjes en barretjes op elke hoek, verstopte kunst en kunstenaars, de zon kleurd valencia oranje en toverd zonnebrillen en korte rokjes tevoorschijn, het is echt warm! Op de fontijn in het midden van een mooi plein omringd door prachtig oude gebouwen eet ik een bocadillo en besluit ik hier snel terug te komen voor een veel langere tijd.

Een sea day, erna is Tangiers, Morocco. Ik wil hier graag van boord, om een kijkje in de verhalen van mijn moeder te krijgen, deze ervaring te kunnen delen en alle kleuren van de stad in me op te nemen. Ik moet het doen met een blik op de witte huisjes en kijk verlangend naar de helderblauwe zee met tienduizenden vissersbootjes terwijl ik massage na massage geef. Er komt een storm aan en de regen stort zich op Tangiers, het schip vaart op volle kracht terug naar spanje en houd zich de nacht schuil in de haven van Cadiz.

Van de al het personeel zijn er 100 aangewezen die zich moeten houden met de veiligheid van alle passagiers mocht er iets gebeuren, het is een “eer” maar het betekend heel veel training. Om dezoveel dagen hebben we een bootdrill, Net als een passengersdrill aan het begin van elke cruise. Als stewardessen met gele musterpetjes staan we opgesteld en laten we zien hoe je een opblaasvest aan moet doen, wijzen we naar de nooduitgangen en vertellen we wat te doen in een noodsituatie. Ik heb net 4 anderen die leiding over 250 passagiers, in lifeboat 1. Er zijn 100 scenario’s en alles neemt uren in beslag.

Cadiz begint met een boatdril van 3 uur maar daarna mag ik aan land. Het is warm en zonnig tot ik donkere wolken over lichtroze gebouwen zie trekken. De palmbomen beginnen te schudden en regen komt met bakken uit de hemel. De storm die we zo goed als wisten te ontsnappen heeft cadiz bereikt. We rennen de grote katedraal in en vinden er rust. Binnen is het still. We klimmen de hoge trappen op en kijken over de stad heen, ik zie arcadia, het lijkt een flatgebouw van het enige vverschil dat ik het hier van boven zelfs heen en weer zie schudden.

Ik zit nu in een barretje en schrijf mijn verhaal. De volgende cruise gaat naar de carribean, en ik kijk uit naar de dagen vol warmte met stranden van wit zand en helderblauw water. Ik schrijf jullie snel!

Lange dagen, korte nachten

5 dagen varen we, met een korte tussenstop in Gibraltar. Het schipleven is zwaar, vroeg op, een werkdag van 12 uur en te moe om erna om nognet je 6 uur slaap te halen. De spa is leeg, we staan uren en uren klanten te werfen en wanneer ik zeeziek wakker wordt braak ik over mijn schoenen heen. Het is keihard.

Iedereen die hierin rolt krijgt een punt dat je niks anders wilt dan huilend naar huis kruipen, de meeste van ons bereikten dat dal in de eeste week, anderen de eerste dag en keren huiswaarts nog voor ze de loopplank van hun schip oplopen. Ik hou het 5 weken vol maar dan is de emmer nokvol en wanneer ik het thuisfront bel zeg ik wanhopig, ‘ik wil naar huis’. Als een kkind droom ik om letterlijk van boord tte springen en terug te zwemmen naar Nederland. Maar ik ga niet, ik heb hier hard voor gewerkt en ik laat mezelf beloven aan mijn eigen-wijs(heid) dat ik niet opgeef tot ik niks heb om op te geven. Tot ik geen interesse meer in de prachtige bestemmingen heb, geen hoop, geen kans, geen levenslust. Ik voel me sterker dan dit en geef het tijd om meer te kunnen genieten.

Dagen, maandag, dinsdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag, tellen hier niet. Je hebt zeedagen en portdagen. Je hebt morgen Gibraltar, volgende week Tangiers in Morocco en volgende maand Antigua in Barbuda maar wanneer iemand me vraagt welke dag het is heb ik werkelijkwaar geen flauw idee. Wat niet meehelpt is dat om de zoveel honderden kilometers dat je reist het uur blijft verschuiven, een uur voorruit naar croatie, en de volgende dag een uur terug naar Italië, nu richting engeland, hoelaat is het? Tijd valt weg op zee, alleen dromen blijven op het wateroppervlak drijven.

Ook met zeedagen is het uitzicht is elke dag anders, we varen op dezelfde zee maar als een hormonale vrouw veranderd haar humeur voor je het doorhebt en zijn we onderworpen aan haar grillen. Met ‘rocky sea’ trekt ze kastjes open, laat het water in zwembaden en toilet over de rand gutsen, schud en kraakt het hele schip en worden we van de linkerwal tegen de rechter gegooid. Wanneer ik begin met werk is het nog donker maar wanneer een halfuurtje later de zon opkomt en in volle glorie haar licht op de golven weerkaatst, de wolken roze kLeurd en Sommige ddagen een regenboog tevoorschijn toverd, lijkt de wereld heel even perfect.

Het schrijven helpt, als een lang gesprek met een goede vriend voel ik me rustiger worden met de woorden die ik hier schrijf. Alles voelt onwerkelijk en ik begrijp mezelf beter door het vast te leggen.

Ookal heb ik geen tijd om te socialisen -en krijg ik op mijn kop van mijn baas elke keer dat ik met iemand praat- maak ik snel nieuwe contacten buiten de spa, Laura uit Australië, Steve van de shops die altijd ‘marvelous’ is, officier David en 800 kleine indisch en philepijnse jongens. Van 900 crew is tenminste 750 aziesch en ik onhou gezicht noch naam niet. Ze zijn bijna niet te onderscheiden: kop kleiner dan mij meestal, leeftijd schat je 15 maar is hoogstwaarschijnlijk 25, 35 insommige gevallen, lachen zenuwachtig en geven onhandige klopjes op je schouder wanneer je smalltalk in de liften hebt en zijn te bang je te benaderen wanneer ze met meerderen staan. Hoogst offended wanneer je ‘namasté’ tegen een filepino en visa versa. Stralen wanneer je hun naam onthoud ookal noem ik balini?sche ‘baloe, en grischmah ‘giri. Mustafa leerd me “mag ik een stukje toiletpapier’ in het indi: “woedle toilet paper roll chenche” ofzoiets.. Ze zijn vriendelijk maar de meesten duidelijk niet gewent aan blond haar en blauwe ogen wat op zijn tijd vrij vervelend is.

Hun aanwezigheid bepaald niet alleen de schip cultuur maar ook het avondeten. Ontbijt en lunch mogen we als spa in het restaurant nuttigen en ik wordt er elke dag vrolijk van. Verse fruitsmoothies, warme croissantjes en mufins, eitjes met bacon.. het is mijn powerfood voor de dag. Avondeten aan de andere kant eten we in de ‘crewmess’, twee holle kamers, indisch serveerd verschrikkelijk hete chicken tikka en curries met rijst, en heeft niks aan de muren behalve een klein hindoealtaartje aan de muur. Hier eet ik meestal want aan de fillepijnse kant staat asia next boy/girl band op max, gooien mensen bananen naar elkaar en eten ze -zelfs voor avontuurlijke ik- voedsel waar ik een beetje bang van wordt. Veel gedroogde vis met vreemd gekleurde en vreemder smakende sausjes waarvan ze niet kunnen vertellen wat er in zit, vlees waar je spontaan vegetariër van wordt en bruine rauwkost. Jammie...

Met Steve en Laura ga ik -zaterdag, zondag of maandag, idunno- naar het paladium, een gigantische theaterzaal waar seminars en dansshows worden gegeven en vanavond een zangeres en bekende trompetter optreden. De mannen strak in pak en wij in onze galajurken en hakken die in het dieprode tapijt wegzinken terwijl we de treden opgaan naar een mooi plekje achteraan. De zing act door een iets te dikke dame in een tot de grond reikende groene getailleerde pailettenjurk is over en de zaal wordt donker. Met zware drums en dramatische filmmuziek komt er een filmpje van een man die door alle rondes van brittish top talent ofzoiets heenkomt. Ik vind het een beetje overdreven, Laura vind het ‘amaaazing!!’ Wanneer hij achteraan de zaal begint met zijn getrompetter moet ik toegeven: hij is goed. We voelen de noten door de grote zaal dreunen en genieten van het optreden! Ik voel me een vip. Rode jurk, rode lippen, rode loper en een chardonnay in mijn hand. Na het optreden wilt Laura een handtekening, ik laat me meetrekken. Julien blijkt best vriendelijk te zijn en vraagt me of we een drankje na de show komen doen. ‘Sure’, antwoord ik, Laura is in de wolken. Met een paar muzikanten erbij kletsen we tot het ècht te laat is (morgen weer om 6 uur op, oeii), maar ookal voel ik me de volgende ochtend enorm brak van slaaptekort, het was heerlijk om even te ontsnappen.

Met Gibraltar ben ik vrij maar in de avond wanneer het schip al wegvaard. Laura brengt een souvenir voor me mee en verteld over de aapjes op de berg. Ik vind het niet heel erg, volgende keer Gibraltar ben ik wel vrij. Ik schrijf wat op het open dek en haal slaap in, kijk een film en geniet eigenlijk best van het even niks doen.

Nu een paar dagen later, zit ik als een stereotype -kijk mij cool doen scholier- met telefoon en tablet, blueberrymuffin en gingerwintersupersoyalatte in een Starbucks en haal ik met freelance WiFi in wat ik heb gemist de afgelopen weken. Ik ben de ochtend vrij tot 12 en we hebben een ‘embarkationday’ in Southampton. Dit betekend dat de huidige cruise voor de passengers ten einde is en er vanmiddag 200 nieuwe het schip instromen. Dit keer voor een partycruise: een korte 4dagen reis waarin ze al hun geld uitgeven. Mijn colom in de agenda is nu al helemaal volgeboekt, een fijne afwisseling op de afgelopen dagen maar 4 dagen van horror belooft mijn team me. Overmorgen ben ik in Amsterdam, mijn collega wil niet met me van dag ruilen (trut) maar mijn baas heeft medelijden met me en zegd me een paar uurtjes vrij te geven die dag zodat ik met familie of vrienden een kopje koffie van het schip af kan doen in mijn eigen land. Ik mis jullie!! Straks liefs vanuit Amsterdam.

Vaarwel Venetie

Het is ijskoud wanneer we langzaam Venetië in varen, een wereld van verschil met mijn vorige bestemming. Bergen en begroeide huisjes maken plaats voor pleinen en kathedralen die aan beide zijden van het schip verschijnen. Alsof we op een praalwagen door de straten glijden kijken de mensen naar ons op en staren wij met open mond naar de pracht en cultuur van een zinkende stad.

We blIjven hier ‘overnight’ en dag 1 hier werk ik mijn eerste volle dag. Alle oudjes, sorry; senioren, waggelen met fotorolletjes in de hand en hoofdwarmens over de oren het schip af en dus is er voor mij letterlijk niks te doen. Voor 5 uur lang doe ik promotie; vriendelijk groeten en wanneer je een fatsoenlijk gesprek hebt opgebouwd, ze stiekem vertellen over de massagespecial. Wat elke keer concludeerd in een; ‘no dear, we are going to venice’ gevolgd door een zenuwachtig giecheltje en het vastpakken van oopoe bij de arm. (Lucky bastards) Dit schiet dus niet echt op en de dag van 7 am tot 10 pm, een ritme waar ik nog aan moet wennen, gaat laaaangzaam voorbij.

Maar… morgen ben ik vrIj, en dus gaan we vanavond  uit!  Met iedereen, in Venice! Yes! We drinken merlot en limoncello, dansen over de duizenden bruggetjes heen en halen latenightpizza. We hebben geweldig intressante gesprekken in Servisch, de regel: ‘geen engels = drinken’ faald volkomen wanneer uiteindelijk iedereen behalve ik te dronken is om zich hieraan te houden..

De volgende dag mag ik eindelijk het schip af en de begane grond voelt vertrouwelijk stabiel. Met een pendelboot komen we in het centrum, prachtig historisch en overspoeld door toeristen. Toch is het aandoenelijk hoe venetie haar ansichtkaart weerspiegeld. We zijn met een groep van 7, een daarvan stopt op elke brug om 30 minuten lang foto’s van zichzelf te laten maken met het bekende tuitmondje, de ander wil de menukaart van elk restaurant bestuderen op zoek naar croatisch eten en de derde blijft me tot grommen toe porren met zijn selfiestick ‘come on rave, you take picture with me’. Dit is niet mijn ding en ik wil mijn eigen weg gaan… Ze stellen het niet op prijs en misschien is het egoistisch maar ik geniet gewoon meer van een plek als ik mijn eigen plan kan trekken, vooral wanneer je maar 3 uur te spenderen hebt voordat je boot wegvaard, met of zonder jou…

12 uur per dag werk ik, ik slaap op de kamer met een fitnessinstructor en ben nooit alleen. Het is nooit still. Ik hou van socialisen maar de paar uur per week voor mijzelf wil ik me niet aan andersmans rooster houden. 80 uur in de week is voor mij ingeplanned, wanneer ik behandelingen geef, eet en slaap. Het maakt me gek.

De zon gaat onder terwijl we uitvaren. De harde wind en kou op dek verhelderd mijn gedachten en binnen een halfuur is het pikdonker. Ik zit in kleermakerszit op de punt van het schip en zie de lIchtjes van venetie kleiner worden wanneer we open zee opgaan met 3 zeedagen in het vooruitzicht…

Zeebenen

Zeebenen.

Passengers: 2000 (95% kalend of in bezit van rollator)

Crew: 900

Shipsize: +- 290 meter

Ze zeggen dat dit een mediumsize ship is maar voor mijn idee loop ik de halve wereld over als ik door gangen en tunnels het Schip over cross. Misschien maar goed ook, gezien het mijn wereld gaat worden voor de komende 9 maanden.. Ik weet niet zeker of ik hier blij mee moet zijn, ik voel me gevangen in de stalen buik van het beest. Het ronkt en schommelt en de eerste avond heb ik het gevoel 6 flessen wijn leeg te hebben gedronken terwijl ik er vrij zeker van ben compleet nuchter te zijn.

In mijn cabin letterlijk de kleinste van het hele schip en je kan er nog net je kunt draaien maar niet langs elkaar lopen dus elke ochtend is drama. Ik woon hier met een Oekraïens meisje die het schip verlaat in een week en stiekem vind ik dat niet zo erg want ookal is ze best lief, ze is verslaafd aan pitten (alle Oekraïners volgens haar) en het gekraak en geknars onder mijn bed om 3 uur nachts maakt me gek.

De spa is op het 9e deck dus het uitzicht is prachtig, ik heb een treatmentroom met oceanview waar ik uren naar kan staren en het is echt mijn eigen plekje. Mijn collegas zijn so so, met een barber en acupuncturist kan ik het wel vinden maar met de rest heb ik gewoon totaal geen klik. Ik merk al meteen een slangengedrag op, iedereen saving their own ass en roddelen en stoken. Het maakt me verdrietig dat ik met niemand echt kan praten en ookal leef ik samen met 900 crew, ik voel me hier meer alleen dan ooit tevoren…

Toen ik gisteren het schip op moest vroeg ik aan drie mannen met poloshirts, kakibroeken en witte sailorsjasjes met ons arkadiateken erop of ze wisten welke entrance ik als personeel mocht nemen. Ze begonnen hard te lachen, ‘Well you are certainly asking the right person! ‘ ik snapte de grap niet helemaal en lachte maar een beetje mee.. Wanneer ik toevallig een van die mannen in het schip tref zegd hij mij bij wijze van begroeting: ‘do you know who you asked this morning’ waar heeft hij het over? ‘The bloody captain of this schip!! You’re hilarious! He welcomes you on board. ’ Kreun, dat is echt iets voor mij…! Als ik op de strepen op zijn jasje had gelet had ik er 5 kunnen tellen.. 2 dagen later krijg ik te horen dat de kapItein een massage bij me heeft geboekt.

Vanuit Corfu zijn we de volgende dag in Debrowska, pittoreske huisjes en warm weer. Het is mijn vrije dag en ik wil van het schip af en slenteren op croatisch land. Alleen is mijn personeelspas niet gefixed en mag ik dus niet van boord… Bummer! Ik regel papierwerk, laat me rondleiden zodat ik tenminste weet waar ik woon en mis mijn oude vrije leventje terwijl ik op mijn rug op het crew dek lig, de weinige wolken tel en uiteindelijk de zon achter de bergen zie verdwijnen..