Waar twee oceanen samenkomen

Panamakanal

Veel mensen zien het panamakanaal als een wereldwonder, het maakte heel veel handel mogelijk en bespaard dagen op zee. We varen in op de atlantische oceaan en uit op de grote oceaan. Het waterniveau tussen deze 2 is verschillend en bestaat het panamakanaal uit sluizen, die het zeelevel terugbrengen met het schip erop. Ik had verwacht dat het een lang recht kanaal zou zijn maar tussen de sluizen zijn meertjes met eilandjes. Het voelt spannend wanneer we vanaf de oceaan bij de eerste sluis aankomen, het is 7 uur en iedereen staat met fotocamera gereed. De zon komt op over de jungle die voor ons ligd, grote roofvogels cirkelen om het schip. Ik werk vandaag de hele dag maar elk uur glip ik stiekem even naar buiten. Na de eerste sluis varen we rechtstreeks door de jungle, het water is groenig en je kan bijna de krocodillen zien kijken naar ons. Het is warm en vochtig, de zeewind in verdwenen en heeel langzaam drijven we door het wereldwonder heen. Het valt me op hoeveel plastic er gedumpt word, de jungle lijkt te zijn weggeschoren voor industrie en metalen buizen steken uit de grond en drijven in het water. Het is vervuild je ruikt het wanneer we halverwege zijn. Zo veel mensen hebben hun leven verloren in de bouw van dit zogenoemde wonder, ik kan het niet vieren. Wanneer we bijna bij het end aan komen zie ik panamacity. Hoge flatgebouwen steken uit achter het groen, rokerig en grauw. De stad is grijs voor mij..

Boatyard Bay

Barbados:

Yes, we zijn terug in de carribean! Strandcocktails en even niks doen, wat fijn! Barbados is een bekende cruisestop en de crew heeft er een vaste spot: boatyard bay. Muziek, vrienden en helderblauw water. Er is een drijvende trampoline en met een touw kan je vanaf de steiger het water in slingeren. Iedereen die ik ken van het schip is hier en het voelt als familie. Vanaf het begin ging ik om met iedereen, schoonmakers tot officieren. Ik had het gezellig met iedereen, wat niet altijd werd gewaardeerd door mijn team maar na wat tijd begonnen meer mensen zich niet meer zo vast te klampen aan hun collegas en afdeling en volgden mijn voorbeeld. Nu praat iedereen met elkaar en is het rangengezag bijna niet meer aanwezig. Er was alleen wat liefde en spontaniteit voor nodig...

Het valt me op hoe weinig ik in mijn blog over mijn werk praat, de reden dst ik hier op dit schip terechtkwam. Om eerlijk te zijn heb ik hier niet zoveel goeds over te zeggen. Ik ben altijd passievol geweest in mijn werk maar hier wordt alle ambitie weggezogen. Om plaats te maken voor productverkoop. Hier verdient het bedrijf waarvoor ik werk het meest aan, niet aan de massages. Dus elke dag in de ochtend wordt je gebrainwashed meer te verkopen, hogere cijfers te halen, meer te pushen, elke avond wordt je verkooppercentage voor het team voorgelezen en wordt er geklapt of is het stil als het te laag is.. ik ben geen verkoper, ik ben een massage therapist, en de cijfers kunnen mij na een tijdje niks meer schelen. Ik zeg netjes mijn riedeltje op ‘vandaag ga ik meer verdienen, meer verkopen, ik moet aan mijn retail denken en ga de klant meer pushen om te kopen’ ik meen er niks van. Het is zonde, het team geeft op, het maakt toch niks uit, onze manager is nooit tevreden. Een keer haalde ik mijn target, de volgende dag was het twee keer zo hoog, daarom doet nuemand nu nog de moeite ervoor in de eerste plaats.. Mijn manager zou in san fran vervangen worden maar haar contract is twee maanden verlengd.. omdat ik op een brits ipv amerikaars schip zit, verdien ik het minimum van het minumum. Zelfs al heb ik 10 massages per dag, ik verdien niks en mijn tips worden afgepakt.. Wanneer mensen op promotie worden gezet weet iedereen dat naar hun kamer gaan om te slapen of ergens koffie halen, we zijn altijd iemand kwijt. Ik hou van mijn werk, maar het bedrijf waarvoor ik werk ruineerd al mijn passie.. of zoals een collega vandaag antwoorde toen mijn manager vroeg of ze een 2e contract ging doen: “ik wil graag nog eens op een schip werken, maar ik kan niet werken voor een bedrijf dat tegenover haar klanten zoveel preekt over welzijn maar zijn werknemers zo slecht behandeld.” En dat is eerlijkheid

Eerste port(ugal)

Madeira:

Van engelse vrieskou eet ik een paar dagen later ijsjes in madeira, en tegelijktijd vieren ze er late kerst met santas elfjes, marktjes en kerststallen. Madeira is bloemig, de trots van de stad. Dochters en moeders van moeders verkopen op elke straathoek pluk boeketten in traditionele kleding.

Zee, zee, zee 5 dagen steken we de atlantische oceaan weer terug over, ik wordt langzaam verliefd op deze oceaan. Ik kan het me niet vootstellen iets anders dan de zee vanuit mijn raam te zien , oneindig in het water te staren. Er is zoveel leven! Vliegende vissen zweven soms 10 meter voordat ze weer in de zee verdwijnen. Ik dacht dat ze sprongen maar vleugels houden ze boven water. Brown boobies, grote meeuwachtige vogels met zwarte vleugeltippen en een oranje masker proberen ze te vangen en cirkelen en duiken om het ship heen. Elke dag is de oceaan anders en nu het warm is veranderd mijn leven want elk vrij uurtje glip ik naar buiten en geniet ik van de wind door mijn haar op de punt van het schip. Ik bedenk me dat dat ook het punt is wat je van de schipscamera kan zien dus als je meekijkt met mijn reis kan je me daar zien uitwaaien.

De wereldcruise

De wereldcruise:

Het is 2 januari, vandaag varen we uit voor de wereldcuise! Ik heb zoveel geluk dat ik hiervoor gekozen ben, meereizen over de hele wereldiswel even iefs anders dan het blijven op een bepaalde route over en over.. Ik ga naar bijna alle plekken die op mijn reislijstje staan, dit is de route:

Madeira, Barbados, Curacao, Mexico, San Diego, LA, San Fran, Hawaii, Bora Bora, Papeete, Auckland, Napier, Wellington, Sydney, Brisbane, Yorkeys Knob, Papua New Guinea, Kochi, Osaka, Nagasaki, Korea, Shanghai, Hong Kong, Vietnam, Thailand, Singapore, Malaysia, Sri Lanka, Dubai, Abu Dhabi, Khor Al Fakkan, Jordan, Athens, Malta, Lisbon.

Ik ga dus back naar carribean > megiko & USA> tropische plaatjeseilanden> nieuw zeeland andd australie> Japan,vietnam en thailand> woestijnland en terug naar europaaa…

In 4 maanden. Ik besluit dat dat ook mijn doel wordt, nog 4 maanden naar de allermooiste plekken en dan ga ik lekker naar huis met heel veel mooie herrinneringen en verhalen.

Happy new year

Met oud en nieuw ben ik in hamburg. Vastbesloten om een oliebol te vinden. Ik kom niet dichterbij dan een berlinerbol, ook goed.. Hamburg is erg tof, vooral de buitenwijken zijn bedekt met graffiekunst en hoge urban metrolijnen. We zijn met een groepje, slenteren wat rond, bewonderen de oude gebouwen, de nablijfselen van kerst en ik haal champagne voor vanavond. Ik werk in de middag, en het is druk. Sinds de kerstcruise bestaat er geen dag dat ik niet volgeboekt sta soms tot 11 massages van een uur per dag, mijn pauzes vervallen en er is zelfs geen tijd om ergens in een dag van 14 uur naar t toilet te gaan, Elke dag ben ik kapot. We besluiten vanavond met het vuurwerk naar dek 12 te gaan, het dak van het schip. We vertrekken niet vanuit hamburg tot 2 uur en dus hopen we wat van haar vuurwerk te mogen bezichtigen.

Dek 12 geeft uitzicht over de hele stad. Het is vvvvrieskouden met het hele spateam springen we opgewonden op en neer. Meer crew is daar passagiers kennen deze plek niet vanavond. vuurwerk begint om ons heen ge verschijnen. Het is waanzknnig mooi.. met zijn alle tellen we af.. 1p..9..8..7..6..5..4..3..2..1.. HAPPY NEW YEAR! Vuurwerk barst los, champagne popt open, iedereen is overdonderd! Het is zo’n waanzinnig mooi uitzicht heel hamburg licht op overal om ons heen. Ik heb het nog nooit van zo hoog gezien. Iedereen bibberd naar benecen naar de schipkelders om het daar verder te vieren. Ik blijf boven, leunover de rand en deel champagne. Vanavond is perfect, zo geweldig mooi!! Wanneer mijn tenen gevoelloos zijn en het schip in beweging komt zeg ik vaarwel tegen hamburg, 2o16 en verwelkom ik het nieuwe jaar, vol avontuur en nieuwe plekken. En.. de wereldcruise!!

Donkere kerst

In Zweden ben ik vrij, de middag, al voelt het als avond. Rond 12 uur smiddags was het een paar uurtjes licht, de rest van de dag is de maan te zien wat een vreemd jetlag gevoel geeft. Zweden is hogerop, hoger dan ik ben geweest en dagen zijn korter dan verwacht. De kerstlampjes verlichten de stad, gotenburg, die ergens een beetje aanvoelt als amsterdan, met zijn brede kanalen. Arcadia vertrelkt pas om 9 uur savonds dus we genieten van de kerstsfeer en proberen warm te blijven, zweden is vrieskoud.

De verwarming in de behandelkamers is stukgevroren en na 8 uur masseren terwijl de kou ademworkjes toverd, heb ik gloeiende koorts, ik wordt verplicht 24 uur in isolatie op de ziekenboeg te blijven en mis Oslo. De dag ervoor kreeg ik te horen dat er opnieuw een storm op komst is en dat de schip niet amsterdam in kan varen door die weersomstandigheden, ik ben zo diep teleurgesteld. Later krijg ik te horen dat daarna ook red level is ingevoerd, een virus is uitgebroken en we moeten elk uur elk oppervlak desinvecteren en mogen niet meer in het restaurant eten, rondom passagiers bevinden en alle plaatsen waar ze kunnen komen.

De storm is daar, de dag van kerstavond is chaos. De golven komen tot verdieping 9 en de windkracht is 9/10. Grijs en grauw is de woeste noordzee. Alles wat loszit valt om en alles wat vastzit kraakt en protesteerd. Ik doe massages terwijl mijn bed door de kamer rold, de remmen houden het niet meer op zijn plaats. Kerstbomen rollen door het schip… Ik ben niet zeeziek, vind het soms stiekem hilarisch maar heinen van het schip maakt dat je de helt van de tijd een heuvel op loopt en dat maakt iedereen doodop.

Fijne kerst, Merry christmas! Een lange dag, we werken van de ochtend tot de avond. De zee is tot rust gekomen, bruinig van het zand dat gisteren van de boden lisgerukt is, geeft het de verbeelding een bewegende sahara te zijn. Ik denk aan de uiitgerekte zandstranden van terschelling, zand dat tegen je benen stuift, schuurd en patronen maakt. Alsof de zee een stempel achterlaat. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en probeer de zee in mijn hoofd still te zetten. Het is precies hetzelfde, alsof de door een vlakke woestijn woestijn varen, vanuit mijn raam zie ik herrinneringen.

Na werk rond 9 vieren we ‘secret santa’, we hebben nog niet gegeren en uedereen is hongerig en chagarijnig. Toch is het soort van gezellig en ik krijg een klein zilver kettinkje met een zwaluw, matchend met mijn tattoo van een collega, zo persoonlijk en had niets liever gewild! en erna rennen we naar beneden waar ons ‘kerstdiner’ op ons wacht.. Het idee was dat de officieren voor ons zouden koken en bedienen, een kersttraditie, wordt gecancelled wegens ‘red level’. Dus eten we het eten van de officieren, wat nog smeriger is dan normaal en bedienen we onszelf. Dan is het tijd voor feest, iedereen is in de crewbar en donst tot de ochtend. Erna proberen we zoveel mogelijk mensen in een ieniemienie cabine te proppen om daar verder te socialisen.

2e kerstdag. De dokken in Zeebrugge en mijn vader komt samen met mijn oma me opzoeken, om toch met kerst mijn familie te zien is het mooiste cadeau ooit.

Back to europe..

Een tijdje niet geschreven, tijd voor een update.

Doei Carribean, we gaan weer terug naar europa. 5 dagen op het water, dan dokken we in Ponta Delgada een portugese port in de azoreneilanden en dan nog 2 dagen terug naar southampton. Het is bijna kerst, onze manager besluit dat te vieren met sectet santa. We trekken lootjes en ik krijg fretzie, een meisjemeisje. Op het eiland koop ik roze champagne, bonbons en een kanten top, cliché. Elke plaats heeft zijn eigen stijl, ponta delgada heeft witte gebouwen met bruingekleurde poorten, kozijnen en versieringen. We blijven er niet lang, er komt een storm.  

Na onze heerlijke zomer in winter cruise komt een ijstijd in winter cruise. De Baltic cruise brengt ons naar zweden, noorwegen, denemarken, amsterdam en brugge. Ik kan niet wachten tot ik einlijk thuis kom, mijn katten kan knuffelen, vrienden omhelzen, oliebollen eten. Na 2 maanden uitkijken is het nu nog maar een paar nachtjes wachten, en ik heb veel overgewerkt om een paar extra uurtjes in utrecht te krijgen?

Oude huizen, arme mensen

Oude huizen, arme mensen  - Saint lucia

Castries is de ‘hoofdstad’ can Saint Lucia, ik ben benieuwd en we lopen een beetje rond, rond de port is het chaos, localen schreeuwen letterlijk om aandacht, je struikeld over de taxitourshauffeur, oplichters, straatverkopers op weg naar een uitgang. Auto’s toeteren, rijden je van je sokken wanneer ze de kans krijgen. Ik ben normaal vrij roekeloos in het nederlandse verkeer (ik weet dat nu een paar vrienden een stemmetje in hun hoofd hebben dat sarcastisch denkt ‘nee goh, je meend het’) maar hoe dan ook, hier kan ik dat niet want hier rijden ze pas echt als gekken en verkeersongevallen zijn net zo normaal als regen is voor ons. We willen naar de rand van de stad lopen, waar de huizen tussen het groen van de berg spieken. Alsof ze een stukje berg weggeschoren hebben en er als het spel sims een huis hebben geplaatst. De huizen in casties zijn ooit in oud new orleans stijl gebouwd met zachte kleuren en versierde kozijnen, nu oud, verzakt en verlaten. De stad is arm, met elk zuchtje wind lijken de gebouwen te kraken. Ik vind dat het z’n charme heeft.

We vinden een kerkje komen dat letterlijk op instorten staat en waar palmboompjes uit de toren groeien en zoeken we naar een weg naar binnen, verassend is die er en binnen is anders dan verwacht. We zijn even stil. Waar normaal kerken pochen met goud en beelden is deze eenvoudigheid zoveel overweldigender. Deze rustplek heeft kleurijke schilderijen van donkere mensen op de muren. Geel, groen, oranje, kleuren van het eiland. Glas in lood als verdere versiering dat licht toelaat. Ik zie in gedachten de localen hier zingen en dansen tijdens de dienst, swingende liederen over ‘the lord’ terwijl geluk in deze plek zonder veel kansen gelach creerd. Ik had het graag meegemaakt.

We slenteren verder en verder de stad in, het lijkt hier nog armer, plastic en planken houden de huizen bij elkaar, mannen zijn intimiderender en roepen ons na, en kinderen of ouderen in kleurige kledij zijn nergens te bekennen. Wanneer we toch een oudere vrouw tegen komen komt ze naar ons toe na omzich heen gekeken te hebben en fluisterd ze ‘Get out of here, you’re in the ghetto’. Oh shit. Wat achteloos van ons on te denken dat we daar in de carribean niet voorzichtig op moesten zijn. Ik had Kanshin meegenomen om niet alleen als vrouw rond te lopen maar aangezien ik meer biceps dan hem heb is dat niet erg imposant. We volgen haar advies, maken rechtsomkeerd in stevige pas en houden onze rugzak stak tegen ons lichaam. Pas wanneer we kindergezang door de straat horen, beginnen we wat te ontspannen. Op straat wordt fruit, groente, vis en heel veel gadgets en prullaria verkocht. Toeristen zijn als vuurtorens herkenbaar. Mannen in verschrikkelijke hawaiishirts, een flinke buik die de stof strak trekt en spanning op de knoopjes zet. Eronder kaki shorts, een buideltasje en sandalen. ‘darling’ aan hun zijde draagd weinig originele strandjurkjes, diegene met elastieken top en patronenstof in vrolijke kleurtjes. Grote zonnebril en het is helemaal hip..  Ik ben misschien geen typische toerist maar net zo makkelijk te herkennen, en dat maakt me onwenning.

Ik kom collega’s tegen en hop ermee in een taxi die ons naar het strand brengd, de rit duurd lang en het busje is warm, de shauffeuse chagerijnig, weigerd muxiek aan te zetten en doet haar uiterste best ons op te lichten. Na 45 minuten in bijna stilstaand verkeer komen we bij een strandje aan. Het is mooi maar zodra we het busje uitrollen komen de eeste strandverkopers al aangehold ‘standstoel huren? Maar 25 dollar voor de hele dag, my friend, princess, speciale prijs speciaal voor jou’. Zucht. Nee dankjewel. Minder dan een minuut later, poppetje van palmen ‘princes, ik noem geen prijs maar wil wel een donatie’ nee dankjewel. Of we iets willen drinken, een parasol, een tshirt, marakassen, cocktails, wiet, taxi, toch echt geen strandstoel, insmeren met zonnebrand? Princes? ‘Ik wil gewoon zeker maken dat je hier een goede tijd hebt, princes’.. Zodra we de een netjes weggejaagd hebben komt er gelijk een andere voor in de plaats. Je wordt er moe van… Een van mijn collegas ergerd zich dood tot een andere opmerkt dat deze mensen gewoon arm zijn, ze proberen alles om hun waar te verkopen en een leven op te bouwen, toerisme is hun enige inkomst. Ondanks dat de stad een bepaalde charme heeft, voelt dit eiland vreemd aan, niemand lijk elkaar te vertrouwen en het “don’t worry.. ‘bout a thing. Cause, every little thing.. is gonna be allright” van de andere eilanden, verdwijnt hier naar de achtergond van levensbehoeftes.