3..2..1.. Jump!

Nieuw zeeland

Yes! Nieuw zeeland, wat gelovelijk gaaf om hier te zijn! Dit is het land van extreme sporten en ik heb altijd al eend van een brug in dit land willen springen, dus dit is wat ik doe. Ik neem samen met shan, die net zo gek als mij is, een taxi naar de auckland harbour bridge. Een klein gebouw aan de oever van de brug zegd ‘bungeejump’. Hier melden we ons aan, trekken we harnassen aan en maken we ons klaar. Adrenaline raast nu al door ons heen en met grote grijnzen lachen we elkaar uit. De mensen van de bungeejump zijn jong en vlot, lachen met ons mee. We lopen met het harnas om onze middel langs de oever naar de brug, met een sleuteltje opend onze begeleider een deur die naar een ijzeren looppad onder de brug gaat. De wind blaast ons bijna weg, trekt aan alle kanten en slimgerd ons tegen de reling. Het is best een stuk lopen, helemaal top het midden van de brug waar een plateau het springgedeelte aanduid. Er wordt nog een keer gevraagd “wil je dit echt doen?”, “ hell yeah!”, is ons antwoord. Ik ben niet bang of zenuwachtig, vooral nieuwschierig.. Shan gaat eerst, ze blijft vloeken wanneer ze op de rand staat, het is vooral heel erg grappig.. De jongen teld af.. 3.2.1.. en ze duikt de diepte in.. en komt helemaal doorweekt boven, zelfs daar sschoenen zijn drijfnat! Dan is het mijn beurd.. de jongen knoopt een touw met een boei aan mijn voeten, deze boei moet je vooruitschuivelen over het plateau en dan over de rand schoppen zonder zelf de vallen.. ik kijk naar beneden, oef dat is ver.. adrenaline raast door mijn bloed, ik heb een grote glimlach en 1..2..en ik duik al naar beneden. Op de helft bedenk ik me pas mijn ogen open te doen en wanneer het elastiek oprekt en me omhoogtrekt en me nog een keer laat vallen schreeuw ik pas. Het is ze eng maar zo bevrijdend! Het is geen vliegen, het is echt vallen. Ik heb nooit in water gedoken, met de handen vooruit en hoofd naar beneden, dus dit was mijn eerste duik en ik wil opnieuw. Wanneer ik omhoog wordt getrokken en weer op het plateau sta grijns ik nogsteeds als een gek en we lachen de hele loop terug naar de oever! Terug naar vast land.

Na deze ervaring loop ik de stad in, en loop heel toevallig op straat tegen laura aan. We kijken wat rond in winkeltjes en gaan daarna terug naar de terminal om dani en josh en jamey op te halen voor een etentje in de stad. Ik wil graag naar een strandje toe waar het savonds tot leven zou komen. We proberen er te komen maar de bussen werken niet mee en iedereen wordt hongerig en shaggo na een tijdje rondlopen. Dani wilt graag naar de toren toe, de skytower staat in het midden van het centrum en is een attractie waar je over de stad kan kijken. Ze denkt daar genoeg eettentjes te vinden. We lopen door gezellige studentenbuurtjes ekn komen dan in het drukke stadscenter om de toren heen. Het is er niet heel erg gezellig maar we kunnen buiten aan een tafeltje zitten en drinken dure ciders en eten niet heel erg goed eten. De skytower lijkt nog open te zijn dus ga ik met de helft naar boven. Een lift trekt ons 220 ft omhoog. Het is gaaf om te zien, de glazen wanden en stukken van de vloer laten nachtelijk oakland oplichten onder ons. We varen pas morgen uit dus hebben de hele nacht in deze stad. In een bar dicht bij de terminal word livemuziek gespeeld en alle crew danst met elkaar op oude rocknummers door een bandje dat zo dronken is niet meer rechtop te kunnen staan..

Hitte en nieuwe nachten

Pape'ete

Op naar het volgende eiland! Papeete ligd ook in tahiti en het is zo heet dat het zweet van je rug druipt 10 minuten nadat je de boot afkruipt.. Ik wil graag echt iets doen hier, snorkelen of met een bootje om het eiland heen, scootertjes huren of de bergen in maar er lijkt nergens informatie te zijn, en de toeristeninfo verwijst ons naar een treintje dat rond de stad gaat.. Dit is niet echt iets voor ons, dus wandelen over de boulevard, bewonderen we de eilandmensen, met brede schouders en neuzen, amandelvormige ogen en tribaltattoos van strijdersverhalen of bloemen in donker golvend haar. Papeete is een grote stad, met kunst overal, grote graffitischilderwerken bedekken hele muren, trappen en gebouwen. We proberen een plaats te vinden om te lunchen maar ook hier is alles peperduur. Het is een prachtig eiland maar er is niet heel veel te beleven hier..

We gaan over zee de evenaar over, en de internationale dag lijn een paar keer, ook gaan we uren vooruit elke dag en dat maakt het allemaal heel erg verwarrend, ik geef het op te bedenken hoelaat, waar en wanneer ik leef. Snacht kom ik erachter dat de sterren hier anders staan, we varen in een andere hemel, en de sterren die ik nogsteeds niet van naam ken hebben een nieuwe plaats in de nacht.

De nachten zijn warm, in een shirtje staar ik hele nachten naar boven terwijl het schip onder me bromd, de oceaanwind met mijn haar speeld en ik de zee om me heen hoor. Een nacht, de dag voordat we nieuw zeeland bereiken lig ik op de nok en boven me schijnt de volle maan, een wolkenstraat, cumulus radiatus is de naam ervoor, domineerd de hemel. Kleine wolkjes drijven voorbij, de maan projecteerd hun schaduwen op het dek en over de boot. De oceaan is still, de wind rust. Ik heb zoveel energie, een vreemd soort euforie. Elke keer dat de maan wolkvrij is lijkt het schip te bewegen op een onzichtbare golf, wanneer een wolk voor komt schommelen we weer terug, het hele schip wiegd op deze melodie. Het is spookachtig dit mee te maken. Wanneer ikeen uurtje later in mijn cabin op mijn mobiel kijk zie ik dat er vannacht honderden walvissen zijn aangespoeld op de kust van nieuw zeeland, een paar uur bij mij vandaan, misschien hebben ze mijn schip zelfs gepasseerd, wat vreemd..

Een passagier verteld me dat water hier de andere kant op stroomd, door de wetten van de zwaartekracht. Dat als je het toilet doorspoelt het water hier linksom gaat in plaats van met de klok mee.. Ik wil het uitproberen alleen zijn alle toiletten op het schip van die treinstoiletten dat met een monstergeluid alles wegzuigd. Ik test het wel aan het vaste land.,

Eilandparadijs

Bora bora

Borabora is een tenderport, met de lifeboats moeten alle passagiers naar wal worden gebracht omdat er geen haven voor ons gigantisch grote schip is. Dit duurd eeuwen. Het miezerd de hele dag, iets wat iedereen shagarijnig maakt, ze willen het zonnige paradijsplaatje. Maar deze eilanden zijn zooo groen, er groeit van alles, dat gebeurd niet zonder regen. Het is buiten prachtig, al lijkt er niks in de buurd te zijn. Ik ben met kyrah en laura en Josh, we zijn erg close geworden over de laatste maanden. We lopen wat rond, locals verkopen overal fruit op straat. Een paadje lijkt een berg op te gaan, we zijn nieuwschierig en volgen het. Het cement gaat over in een graspaadje daf hoger en hoger gaat, het is warm en het is lastiger te ademen nu wd naar boven lopen. Het is geweldig, hier groeit alles langs het paadje in het wild, , bananen, papaya, vijgen, granaatappel, limoenen.. We zien een oud open schuurtje waar het pad ophoud. Het bestaat uit een plaat op vier balken en een soort tafel. Het valt bijna uit elkaar en we worden opgegeten door muggen. We zien ons schip liggen vanuit hier en komen even op adem. Daarna brengen we kyrah terug naar de bootjes.

Ik heb iets meer tijd aan wal en we gaan op zoek naar een supermark voor wat eten aan boord voor wanneer we wegvaren. Een huisje op pootjes met een trap naar boven zegd “expositie”, ik ben nieuwschierig en we klimmen omhoog. Door een kralengordijn komen we in een kamer vol kuns. Vele schilderijen van mensen van tahiti, deze eilandengroep. Ik koop er een zwart-wit kaart en ben helemaal tevreden. We lopen de straat af, het enige dat het ‘dorp’ uit bestaat, en komen shan op een scooter tegen. Ik spring achterop en we touren wat rond, de wegen langs kleine kleurrijke haventjes voor roeibootjes en een soort dubbele kanos die de jonge mannen van het dorp veel lijken te gebtuiken. Langs een schooltje met prachtige kinderen, ze zwaaien enthousiast naar ons vanuit de schoolbussen die langsrijden, oude gele zonder ramen of deuren.

Er is weinig toerisme, afgezien van de winkels die zwarte parels met grote borden verkopen. Het is de trost van het eiland, en overal wordt er reclame voor gemaakt. De huisjes in het water, degene die je altijd op vakantieflyers ziet, zie ik iets verderop. Een gast vertelde me dat een vriendin van haar daar eens een vakantie had geboekt maar door het slechte weer de hele week niet aan wal kon en het verschrikkelijk vond. Het is nu ook regenseizoen. Bora bora is kneiterduur, voor een cola betaal je makkelijk omgerekend 16 euro en voor 2 diepvriespizzas en een paar lokale biertjes betalen we rond de 40 euro in de dorpssupermarkt.

Terug aan boord proberen we onze pizzas op te warmen in de crewmesoven, iets wat een uitdaging is aangezien deze max 2 minuten verwarmd.. Maar aangezien mijn laatste pizza maanden terug is geef ik niet toe en na een half uur knopjes drukken hebben we twee bijna gare pizzas die druipen van het vet maar het is voor ons een schat! Het schip rommeld, maakt zich klaar om weg te varsn en ik zit met mijn vrienden op de nok, met onze perfecte pizza en hakina tahita bier zwaaien we bora bora langzaam vaarwel. De mannen in de dubbele kanos surfen op de golven die het schip maakt, ze gaan zo snel! Volgen het terug de oceaan in door het rif en langs bewoonde en onbewoonde palmboomeilandjes in turqoise wateren. Dit eiland was zo mooi!

Aloha!

Hawaï

Hawaii is prachtig, vanaf mijn drijvend huis zie ik groene bergen de stad omhelzen. Ik wil graag die bergen in, altijd aangetrokken door omhoog klimmen tot de wolken onder je zweven. We maken een soort plan, en huren een auto. De grote groep waarmee we de boot verlieten wordt in 3 autos opgesplitst, allemaal met een ander plan, veel willen naar pearl harbour, wat mij ook intressant lijkt, maar met onze halve dagen hebben we er geen tijd voor.. Met 5 vriendinnen en collegas gaan wij ons eigen weg. Iets wat in het begin hirarish is aangezien we 2 met een autorijbewijs hebben , een daafvan heeft in 3 jaar niet gereden, en komt met schokken heel langzaam de garage uit, waar shan uit australie het stuur overneemd, waar ze aan de andere kant van de weg rijden.. Het duurd even maar dan rijden we zonder “nee shan, linkslinks, je bent aan het spookrijden”..

Het is alleen al gaaf om hier rond te rijden, tussen de hoge bambooheuvels en groene paadjes, door valeien en geweldige uitzichten over het eiland.. We willen graag de stairway to heaven beklimmen maar horen dat het sinds dit jaar verboden is, teveel mensen vielen naar beneden en kwamen niet meer terug. Nu staat er een bewaker en een boete van 1000 dollar op.. We rijden naar een strandje, trekken onze schoenennuit en dansen door waar de golven het zand aanraken. Het eiland is zo mooi, peaceful. Zelfs de nummerborden van de autos hebben een regenboog. Iedereen is vriendelijk. We relaxrn hier even en halen daarna burritos voor lunch.

Op de terugweg rijden we langs een uitkijkpunt, we zijn zo hoog en de wind is gigantisch, blaast ons bijna weg... Je kan van hier over het hele eiland kijken. Er was hier blijkbaar jaren en jaren terug een gevecht met de natives van het eiland waar ze van deze klif af werden gedreven, cruel.. Een van ons moet eerder werden, we rijden terug naar de stad, zetten haar af en halen twee andere vrienden op, we zien de klokkentoren, en gaan naar het stadsstrand, er zijn niet genoeg golven om op te surfen maar het strand heeft iets intressants met de hoge skyscrapers op de achtergrond.. We lopen het strand over, duiken wat souvenirwinkeltjes in en hangen aan de gigantisch grote bomen die overal groeien. Ze bestaan uit meedere stammen, waar je veestoppertje in kan spelen en lange luanen hangen naar beneden. Dan moet ik ook terug naar werk, vanuit mijn massagekamer staar ik naar het prachtige land, ik zou hier zo graag nog eens terugkomen...

De brug onder, de brug over

San Francisco

Wauw. Wat is deze stad onverwacht inmens! We komen binnen onder de goldon gate brug, die de ene kant van de stad met de andere verbind en verdwijnt tussen een hoge rotskust. Iedereen komt naar buiten om dit mee te maken, niet vaak zie je architectuurwonder van dit perspectief. De brugloopt over in een gigantische stad, die het meer met alcatraz in het midden omhelst. Ik heb nooit geweten dat zoiets bestond, dit zie je nieteens in films. Hoge skyscrapers maken een skyline rondom ons terwijl we langzaam San fran inglijden. Ik ben zo overweldigd... we glippen elke paar minuten naar buiten of staan met onze neus op het raam geplakt.

Dicht bij de terminal ligd pier 39, een soort coony island met vreemde winkeltjes, een zeeleeuwenhaven die enorm stinkt, streetfood en straatartiesten. We eten er corndog voor lunch, een gefrituurde deegknakworst met mayo en curry op een stokje. Oh zo amerikaans.. daarna rollen we in een taxi om nu, na er onderdoor te zijn geweest, over de brug heen te gaan. Laura en ik besluiten het te lopen. Het is een uur zeggen ze, ik denk dat het minder is. De zon begint onder te gaan, schijnt een oranje gloed op de oranje buizen en pilaren. We zijn zo enthousiast, het is overweldigend en we kijken uit over stad terwijl de autos langs ons suizen en het langzaam donker wordt. Op de helft ontmoeten we toevalllig mijn collegas en vrienden van de spa die van de andere kant kwamen lopen, hun gaan rechtdoor en wij gaan tegenovergesteld ook rechtdoor. Na een halfuur de brug over zingen dansen en fotograferen komen we aan het einde. Op de parkeerplaats verwachten we een taxi te vinden..verkeerd ingeschat, er is geen taxi te bekennen.. Een mollige politieagent stapt uit zijn auto, ik ren naar hem toe met de vraag waar we een taxistaplaats kunnen vinden. Hij weet het niet, het boeid hem ook niks. Wel geeft hij de mededeling het hek van de brug in 3 minuten te sluiten... fijn.. Laura wilt teruglopen over de brug voordat het sluit, het was geen uur, misschien een halfuur maar ik ben het zat, verzeker haar dag we op een andere manier naar de andere kant toe kunnen komen.. Een jonge vrouw lijkt ook op een lift te wachten, ik vraag haar waarheen etc en ze verteld een uber te hebben. Ze is verbaast maar stemd in en met haar rijden we terug naar de stadskant. Ik heb geleerd alles gewoon vriendelijk te vragen, ookal is het misschien brutaal of vreemd. Somd zegd iemand nee maar de meeste mensen willen helpen en als reiziger kan je vaak best wat hulp gebruiken! Van de andere kant nemen we twee bussen terug naar de cruiseterminal waar we in de buurt mexicaans eten bij applebees, wat eigenlijk verrassend goed is..

Het is al laat, donker en vrieskoud! We pikken heel jong arcadia van de terminal op, de meeste zijn nu klaar met werk en iedereen wilt uit. Taxis brengen ons naar het homodistrict van de stad, met vreemde mannetjes die “wiet” in fluisterstemmen verkopen dat naar oregano ruikt, regenboogzebrapaden en een hoop vreemde kroegjes. Het is geweldig te zien dat alle culturen van arcadia zich hier vermaken ookal ligd het niet bij allemaal in hun straatje. We drinken cocktails in alle kroegjes en ik ga met kyrah, maxine en laura door naar broadway in de hoop daar een dansclub te vinden. Daar aangekomen merken we dat broadway vooral bestaat uit stripclubs en ik vraag een van de meisjes voor de stripclub of er ook een club is waar we kunnen dansen met onze kleren aan.. conclusie, het nachtleven in san francisco is niet erg intressant.. Het is een halfuurtje lopen van broadway terug naar het schip en op een of andere- vast hele goede- reden springen we op het witte van de zeebrapadem naar de overkant bij elke kruising. We lachen de tranen over onze wangen en laten nachtelijk san francisco op ons inwerken.. Alles licht op, de hoge skyscrapers, lange straten die in de heuvels van de stad verdwijnen en de bruggen die de grote stad grenzeloos maakt.

Land of the free, home of the brave

San diego

It’s america, baby! Het land van vrijheid, geld en mogelijkheden. Ik ben nooit onder de indruk ervan geweest.. Toch vind ik het intressant, ik ben nieuwschierig naar het 'grote amerika'. San diego is de eerste port. Ondanks mijn amerikaanse visa heeft iedereen nog een extra i95visa nodig om aan land te mogen. Iedereen is zenuwachtig, bang om geweigerd te worden, de rij is 40 minuten lang maar dan ben ik aan de beurd, de US coastguard is eigenlijk heel vriendelijk, anders dan de chagarijnig donutofficieren in amsterdam ambassade.

In de haven spelen zeehondjes om de boot heen, de stad ziet er verder niet heel erg indrukwekkend uit. Een boulevard, onderzeeer en een hoop hoge gebouwen. Na werk loop ik in de middag arcadia af, mijn I95 in mijn hand. Mijn vrieden zijn al in de stad, geven mij een adres en de naam van een cafee. Hillcrest, 416 university avenue. Ik hop in een pendelbus wanneer het begint te gieten. De paraplu in mijn hand hou in dan een ‘taxiii!’ aan en na 20 minuten ben ik.. ergens? De rest vind ik in de fig tree, om groene pannekoeken heen, de waiter begroet me met ‘haaaaai’, dit is blijkbaar de homobuurd van san fran. Gezellige cafeetjes, cocktailbarren en vintagewinkeltjes. Hier dwalen we in rond, passen alles aan en ik koop een hippiebroek, bohozonnebril en oosterse top, we hebben er zoveel plezier en vergeten de tijd. We zijn met een grote groep, besluiten voor een drankje te gaan terwijl het langzaam donker wordt. De cocktails zijn hier sterk, terwijl een alcohollimiet sterk over het land heerst. De helft van de groep besteld een 2e cocktail, ik ga met 2 anderen op pad naar een park dat hier in de buurt zou moeten zijn.

We stappen in een taxi en tijden in 10 minuten een heel ander san diego binnen. Het is donker maar warm licht verlicht kleine paleisjes, gangen, tuinen, pleinen en een theater. Het is sprookjesachtig! Stil, donker en verlaten.. We moeten een taxi vinden om ons terug naar de pendelbus te brengen, en wagen het erop om door het hele park naar de achteruitgang te lopen, komen bij een grote weg aan. Die ook compleet verlaten is.. hoe komen we terug? Na 10-20 minuten lopen met twee meisjes die banger en banger worden het schip te missen zie ik een parkeerplaats met wat autos die in en uit rijden. “kom, we gaan terug liften!” zeg ik. “Ben je gek geworden?” is het antwoord, “wil je liever het schip missen” kaats ik terug. Ik win. Na 2 autos die doen alsof ze geen engels spreken mogen we met de derde meerijden! Een vader die zijn dertienjarige dochter van balletles had opgehaald en ook die kant op moest. We bedanken hem honderd keer, bieden hem dollars voor de rit aan die hij weigerd. Vertwijfeld vraagd hij of we misschien een engelse pond hebben voor zijn dochter. Natuurlijk, we hebben ook canarische dollars, schots, zweeds, noorse geld. We geven zijn dochter een handvol vreemde muntjes en ze is dolblij!

Los angeles.

Hollywood! Walk of fame., limo’s en papparazzi. We mogen het schip niet af. Alleen de mensen die meer dan 1 contract hebben gedaan . Amerika is bang dat wij wegrennen van het schip en dus zitten we opgesloten.. ik spendeer de ochtend zoals elke vrije uurtjes op het crewdeck, maar kijk nu op naar een grote stad. Blijkbaar zijn we ver van central LA af en is het verkeer een groot probleem daar en dus is 99 crew te laat, en moeten we zelfs 6 passagiers achter laten in los angeles..

Strandschat

Ik ben vandaag in Megikooooooo. Oleee! Arcadia dokt in huatulco, aan het strand, letterlijk. Mijn maatje kanshin, de japanse acupunturist gaat naar huis, het is de eerste waarvan het contract afloopt en afscheid nemen van iemand waar je bijna 24/7 omgaat, samen werkt, eet, uitgaat, het schip af, is zwaar. Gelukkig zie ik hem weer even wanneer het schip over een paar maandjes naar japan vaart.. We proppen de koffers in de achterbak en zwaaien de taxi uit..

Dan is het tijd voor een duik. Wanneer je met je tenen in het zand wiebeld, komen grote visssen om je voeten heen zwemmen. Aan de zijkant eindigen rotsen de baai. Krabbetjes, schelpen en oesters als spiegels maken schatten voor een vrije geest. We proberen te praten met een locaal meisje, dat stekelsterren tussen de rotsen plukt en op een plastic bordje legd. “om te eten?”, vragen we in het spaans, ”nee nee, voor thuis” giegeld ze. Ze pakt een zeester en legd het in mijn hand, mijn vriendin krijgd een stekelster “wil je ermee spelen?”. We vermaken ons met zijn 2en lang tussen de rotsen, springen van de een naar de ander en komen terug met rode wangen en de mooiste strandschat.

Ik begin het lastig te vinden om te schrijven, ik praat, denk en droom in een andere taal en zoek naar de woorden in mij eigen nederlands. Ik moet ervoor graven, vertaal het vanuit mijn hoofd en ben niet tevreden, twijfel aan mijn woordenschat en spelling. Vertalingen lijken niet te kloppen, mijn nederlands voelt gebroken, het is frustrerend...

Deze oceaan is betoverend, dolfijnen zijn vaak rondom de boot te vinden, soms komen met de stroming zeeschildpadden mee, die ik kan zien vanuit mijn raam, we maken er een spel van er zoveel mogelijk te spotten. We zien zelfs een haai! Wanneer we dichter bij land zijn ook pelicanen en andere vreemde vogels. De vliegende vissen blijven intressant om naar te kijken, ik verveel me nooit wanneer ik uit mijn raam droom of over de reling van het dek leun. Deze oceaan kan soms een spiegel zijn en veerkaatst het licht van de zon in 1000 kleine sterren over het wateroppervlak. Ik leer van mij indische vrienden het hindiewoord voor ster “taari”, en de officieren leren me ze snachts te benoemen, orion, de grote beer, de poolster. Ik wil ook leren te kunnen navigeren bij de sterren en leen een boek van de schipsbieb ‘wonders of the universe by proffessor brian cox and andrew cohen’ hier vermaak ik me wel even mee, ik wil alles van deze wonderbare wereld, en daarbuiten weten als ik elke nacht er in wegdroom..

Kleurrijk Curacao

Curacao.

Schattige pastelkleurige huisjes aan de waterkant. Een bonte bus. Togas in oranje, blauw en geel. Curacao heeft kleur! Ze praten hier naast 3 andere talen ook nederlands! We hebben maar 3 uur aan land dus verkennen het kleine dorpje, halen het beste ijsje ooit uit plasticken emmers en locaal bier en kip voor aan boord. Ik koop een van de gekleurde togas in een klein winkeltje, de stof is luchtig en de kleuren vol. Met onze tasjes rennen we de boot op en gaan naar het dek.

Met 6 collegas en vrienden maken we een eigen sailaway party. Schoppen slippers af en zwaaien naar de mensen die arcadia vanuit de kade vaarwel wuiven. Het schip vaart de haven uit en wij dansen op het dek. De zon gaat langzaam onder, maakt kunst van de lucht en wanneer het een uurtje later compleet donker is, nemen 1000 sterren haar plaats in. Ik blijf tot laat, voel me heerlijk hippie in mijn toga, blote voeten en zeelucht die langs je benen strijkt.