Japan》》 nog schrijven
Kochi- 06-03-2017
Osaka 07-03-2017
Nagasaki 09-03-2017
6 seadays, 》》nog schrijven
6 seadays.
Ik spendeer de nachten veel tijd buiten, geniet zoveel mogelijk van mijn ontsnapplekje nu de nachten nog zo warm zijn. Vaak samen met Officer Pitman, een britse apprentice. We hebben nu sinds een tijdje een schipsrelatie, wat betekend dat wanneer zijn volgende schip komt het einde relatie is... Wanneer je beiden op zee zit in telkens verschillende tijdzones zonder belcontact en met erg matig internet betekend dat afscheid nemen.
Kindjes zonder schoenen
Papua new guinea
Het eerste land dat echt een cultuurschok is. Prachtige donkere kinderen met blote voeten en geschinkte gezichten zwaaien, rennen om ons heen en vragen om een dollar... Er komt niet vaak een schip hier en de ouders maken nu gebruik van de stroom engelse posh door hun kinderrn aan te kleden in niet meer dan een paar bladeren of doeken, zodat ze op de foto kunnen met de toeristen. Het heeft iets triests.. Ze kijken van een afstandje toe, lachen naar je met wat lijkt bloedende tanden, het is een soort harde bes, die ze mengen met mosterd en citroen, het is bitter en geeft een soort dronken gevoel, heel apart. Het dorpje alotau bestaat uit niet meer dan een straat met een open cafeetje, een paar winkeltjes waarin ze niet echt iets verkopen, een tankstation, een schoollokaal en een bootjesplaats waar locals aan de kade zitten en woonbootjes aan anker aan elkaar gebonden liggen. Aan de andere kant is het jungle, bergen waarin je verdwaald en nooit meer terug komt. Omringd door water en met prachtige groene bergen, is het zo enorm mooi maar het is gevaarlijk hier, ik zou hier snachts nooit alleen willen zijn. We lopen rond, iedereen lacht en zwaait, kijkt je aan alsof je iets exotisch bent en het schipsvolk doet hetzelfde met de lokale bevolking dus staan we quitte. Ik snak naar een duik dus gaan we naar een soort afgelegen steigerrestaurantje, er zijn hangmatten en een paar kanos. Ik heb geen zwemkleding maar het is verlaten dus gooi mijn jurk op de lange steiger en neem een aanloopje en spring het water in. We hebben enorm veel fun in de kano’s die om de halverklap omslaan door de golven en dromen weg in de hangmatten onder de schaduw van een prachtige boom die over het water buigd.
Wanneer arcadia uitvaart zwaaien de mensen ons uit. We zitten met een lokaal biertje op de nok en vertellen over onze avonturen aan wal, dan gaan we naar de hydropool en bubbelen in get warme zwembad en de saunas. Er is een open lucht tropical party voor de gasten georganiseerd en we trekken bloemetjesjurken aan om de dansvloer te domineren. Er is veel crew, de gasten zitten en observeren hoe we met elkaar over het dek ronddraaien onder een volle maan.
Karma
Brisbane & Cains
In brisbane werk ik de hele dag.. ik wou graag buiten zien, ik hoor verhalen over oude mooie huizen en oldtimers, maar ik zou het niet weten..
Twee dagen later varen we naar cairns, bij het great barrier reef, ik kijk hier naar uit en wil graag snorkelen hier. Maar het is weer een tenderport en de kapitein besluit dat niemand van de crew van boord mag zodat passagiers, die boos waren dat de crew de bootjes ook mochten gebruiken de vorige port, niet merken dat we ook bestaan. Ter compensatie komt er een barbeque op het crewdeck, het is aardig geprobeerd maar het is nogsteedts enorm balen... Ik ben dicht bij een breakdown, als ik in papua new guinea niet van boord kan, een grote kans, dan zit ik 16 dagen aan boord... Zolang zonder land onder je voeten voor zelfs maar een paar uurtjes maakt je gek! Het waait hard en van de crewleden die de passagies in de tenderbootjes helpen hoor je verhalen van vallen, overgeven en geschreeuw. Vanaf het crewdeck zie je de bootjes heen en weer schommelen en ik kan de drama daarbinnen me voorstellen. We lachen tot we huilen om de passagiers die 50 minuten lang vastzitten in kotsende schommelbootjes terwijl wij een hamburger op het deck eten. Karma.
Hier kom ik terug< australie!♡
Australie!!
Deze stad is onwerkelijk. We dokken centraal, precies tussen de beroemde harbourbridge en het operahuis. Die trouwens op een croissant lijkt, kwam ik achter tijdens het ontbeid op de boulevard met Josh en een minipapagaaitje dat ons gezelschap hield en probeerde de suikerzakjes van de tafel te stelen. We hadden het plan om naar bondaibeach toe te gaan, 2 trams en een bus. Dat moeten we wel kunnen dachten we.. Na een paar stops op de tram kijk ik naar buiten. ‘Josh, is deze halte niet na onze?” Diep in gesprek hadden we 5 haltes gemist terwijl ik het gevoel had minder dan 5 minuten in de tram te zitten. De naam van de volgende halte herken ik: ‘new town”. Een hippiebuurt. Hier stappen we uit met het idee later een tram terug te nemen naar bondaiibeach. Het is een lange brede staat, overal vintagewinkeltjes, knusse koffiebarretjes met oude leren banken en plofzakken, en kunst overal. Deze plek maakt mij zo blij! We struinen er rond voor uren, drinken koffie, loungen en ik koop een plaat met een verhaal. Er is helaas geen tijd meer voor het strand, ik gad zin om te zwemmen maar ik ben opgeladen met goede energie van deze prachtige stad..
Ik werk een paar uur en duik dan opnieuw de stad in met kyrah. In een tof barretje met livemuziek bestellen we aussie tapbier en delen we de beste maaltijd in de afgelopen 4 maanden! We zien de rest en wandelen door de stad, er blijkt niet veel in deze ongeving open te zijn maar dat geeft niet.. Alles wat teld is even van het het schip af te zijn.. Alle crew vind een een kroeg dichtbij en we zijn even gewoon vrienden inplaats van collegas en huisgenootjes.
Ik wil nogsteests een duik nemen, 24/7 omringd worden door water zonder te kunnen zwemmen creeerd uithoudingsvermogen om niet van boord te springen na een lange dag maar niet genoeg om mij snachts van de haven weg te kunnen houden. Dus huppel ik om 3 uur snachts met een van de fotografen, een goede vriend, familie ondertussen, die gek genoeg is om te te volgen onder Sidney harbour brigde, dansen we onder de sproeiers en rollen door het gras. Dan pakken we elkaars hand en nemen we een aanloop. Met een schreeuw die onder de brug door galmd belanden we in het water dat verrassend warm is. Het voeld vrij, we kunnen niet stoppen met lachen. Er is een trapje, ik wil omhoog klimmen voor een nieuwe duik maar mijn voet glijd uit en de schelpen van de onderste tree maken een diepe snee in mijn been. Shit. Het water om mijn voeten kleurd rood, maakt zelfs in het donker een lang spoor waar ik zwem. We lachen dat we nu zeker weten worden opgegeten door een haai, zouden die hier zwemmen? We zwemmen rond, de havens in, onder de brug door met uitkijk op het operaouse dat een witte gloed over het water en onze gezichten schijnt. Met natte haren en blote voeten komen we terug bij het schip, “regent het buiten”, vraagd de bewaking verbaast. “Ja, een tijdje terug”, antwoord ik terwijl ik mijn gezicht in de plooi probeer te houden.. Wanneer ik mijn kamergenootje, die 5 jaar in sidney woonde, erover vertel is ze geschokt. Blijkbaar is de haven snachts jachtgebied voor de haaien, omdat de boten dan niet meer varen... Oeps.
De 2e dag in sidney werk ik de hele dag, mijn amsterdamse vriendin stuurd me een foto dat ze naast mijn schip staat, en of ik naar buiten kom voor een knuffel.. Alleen is dat mijn schip niet, mijn schip vaarde snachts naar het midden van het meer om daar aan anker te liggen, als je van boord wilt moet je een pendelbootje nemen alleen werk ik vandaag de hele dag dus geen kans op hollandse knuffels..
Wanneer we gaan uitvaren is het team still, kazuko de schoonheidsspecialiste heeft hier een tijd gewoond, net als hiro, de acupuncturist. Shan, de bodyspecialist komt uit Sidney en vaarwdl zeggen tegen deze stad is zwaar.. Ons team is een familie geworden, we troosten elkaar zonder veel woorden terwijl we de stad aan ons voorbij zien gaan, over in rotsige kusten met de meest prachtige natuur en uiteindelijk het vaste land zien vervagen.
