De verloren waterval

Flåm is een sprookje, door de fjorden zijn we snacht een kleine baai ingevaren. Het schip ligd beschermd door bergen aan een inieminie pitoresk dorpje. Er is een grasveld, schuurtje met kajaks, supermarkt en camping. Een treinspoor loopt erdoorheen en een riviertje deeld het doormidden. De lucht is fris en het enige wolkje aan de strakblauwe lucht is het ijs dat verdamd op de hoogste toppen. Het is dromerig..

Vanaf het schip is een waterfal te zien. Dat is ons doel voor vandaag. Hij lijkt in het midden van de berg te verdwijnen dus we zullen vast een stuk moeten klimmen.. Het is een ongelovelijk mooie dag maar het blijft natuurlijk Noorwegen dus ik trek een zwart shirtje aan, en prop een vest en sjaal in ruzak, en op pad! Er zijn niet veel wegen dus we volgen degene die het meest in de directie van de waterval lijkt te leiden. Het lijkt op een scene van the sound of music. Een lammetje graast in een weiland gevuld met boterbloemen. We rollen door het hoge gras en ik wordt vrienden met het schaapje. Na een halfuurtje lopen komen we aan bij een paadje dat over een beekje naarboven lijkt te lopen. Van pad gaat t al snel naar rotsen en een stijle klim. De schaduwen die de zon door de bomen om ons heen maakt ziet eruit als een schilderij. We klimmen hoger open het is heet en de druk doet mijn oren suisen. Ik trek mijn shirt uit en gebruik mijn vestje als een omknooptop, beter. We willen een soort platform bereiken dat we van beneden naast de waterval uit de bergen zagen ontstaan. We lopen tot het pad niet verder gaat en douchen onder de kleinere waterval die ernaast stroomt. We horen de waterval maar weten niet waar het geluid vandaan komt.. Op de weg terug naar beneden vinden we het! Een met gras gegroeid gigantisch plateau pracies naast de waterval! Vanaf daar kan je zelfs naar beneden lopen, de kracht van de waterval zet het gras plat en mist waaid om onze oren. Het is modderig dooralle kleine druppeltjes en ijskoud. Het geeft zo’n enorme kick! Aaaah! Later zitten we op de rand van het plateau, het dorp strekt zich onder ons uit en Arcadia dobberd rustig in het omkapsel van de bergen. De mensen zijn verwenen, de autos zijn piepklein en elk half uur rijd de trein met een toeter van de stoomhoorn terug het dorpje in, wat het eruit laat zien als een dagelijkse hobbie van een treintjesverzamelaar. Ik lig op mijn buik, een grassprietje in mijn mondhoek en we ptaatten voor uren. Wanneer we teruglopen gaat het veel sneller, in 20 minuten zijn we beneden en lopen we over de paadjes en boterbloemvelden terug naar Arcadia.

Het is nog warm weer en ik zit op de nok terwijl het schip zich langzaam draaid om de fjorden te verlaten. Het is een adembembenemende sailaway, arcadia manouvreerd een weg uit tussen bergen kliffen en watervallen aan alle kanten.

Terug aan boord

Na bijna 3 maanden ben ik terug op Arcadia. Niet om te werken maar als “travelpartner” van Laura. Dus basically gewoon gratis vakantie vieren! We gaan naar Noorwegen, Ijsland en Dublin. Dit zou eigenlijk mijn laatste cruise zijn voordat mijn contract afliep, (maar ik beeindigde deze eerder) maar omdat ik tegelijk startte met Laura is het ook haar laatste cruise voordat haar contract afloopt, samen uit samen thuis. Terug aan boord om nog een laatste paar mooie herrinneringen te maken.

Thuishaven is nog altijd Southampton, zondag vaart arcadia vanuit daar uit. Ik heb een lastminute busticket naar London gekocht en een vriendin van het schip rijdt zondagnacht naar Arcadia om de jongen, waaraan ik haar een half jaar eerder koppelde, op te halen. Perfecte timing! Ik heb niet veel nodig, een rugzakje met warme truien, camera en boots en ik ben klaar.

Mijn bus vertrekt zaterdag veel te vroeg, ik heb niet veel geslapen. Vanaf Utrecht via Eindhoven, Antwerpen door Frankrijk en over water naar Engeland. Ik vind het lekker om alleen te reizen maar de 10 uur op een bus is uitzitten. Gelukkig heb ik genoeg muziek en maak ik al snel vrienden met de jongen in de stoel achter me. Wanneer we Frankrijk zijn gepasseerd rijden we in een vreemd terrein, een soort container treinstation met hoge prikkeldraand hekken en beveiliging overal. Ik ben verward, we zouden toch met de ferry gaan? Na een lange rijd wachten rijden we in een van de containers en ik besef me dat de bus in een trein gaat die ons door de eurotunnel vervoerd. Jammer, ik had wel zin om even van de bus weg te kunnen lopen en frisse lucht in de ademen. De enige indicatie dat de trein ons op maximale snelheid door de tunnel brengd is het schudden van de bus en het knipperen van het tl-licht. De druk op mijn oren wordt groter en ik baal dat we deze weg nemen, het is dan wel niet zo erg als vliegen maar ik zat juist 10 uur in een bus om die druk te voorkomen. Na 45 minuten zijn we onder het kleine stukje water dat engeland van frankrijk scheidt door.  Een paar uur later zijn we in London, ik was vergeten dat london een uur terug is dus dat het eigenlijk 11 uur in de bus was.

Ik zou afspreken met een vriend uit Gran Canaria die ik alweer 4 jaar niet had gezien maar internet blijkt onmogelijk te vinden te zijn en dus dool ik met mijn rugzak in de stad rond tot ik een pub vind en besluit daar een ‘pint’ te pakken en het daarna nogeens te proberen. Het is al 10 uur geweest en starbucks en costa zijn gesloten en mijn mobielprovider heeft nooit van andere landen gehouden. Het is een typische engelse bar en engelsen houden zaterdags wel van een rondje barren. Ik vraag aan vier jongens van mijn leeftijd of ik hun mobiel mag lenen om mijn vriend te berichten. Hij laat me zitten en de jongens beluiten dat dat betekend dat ik met hun mee kom barren, gezellig! London door londenaren. Ik vermaak me prima en wordt over een paat biertjes vrienden met de vreemdelingen. Britse humour kan ik altijd waarderen. Na een paar uur komt is Eleni klaar met werk en we vallen elkaar na 3 maanden eindelijk in de armen. Ze vind het net zo gezellig en we blijven nog even hangen.  

Ze verblijft bij haar zus en samen crashen we daar op de bank, we hebben toch niet veel tijd om te slapen, de wekker staat over een uur en twintig minuten om tien over half vijf, oef.. wanneer we wakker worden slapen we dus nog. De autorit duurd lang maar het is gezellig en na zo’n tijd hebben we teveel om bij te kletsen. Het is 8 uur wanneer we aankomen bij arcadia. Laura mag pas om 9:30 van boord, en er is niks in de buurd van de terminal. We knuffelen in het midden van de terminal en “niet huilen”, zeg ik tevergeefs. Het is zo goed om haar terug te zien! Je bouwd een hele sterke band op met de mensen in het zelfde schuitje en wanneer je gewent raakt elkaar 24/7 te zien. Het voeld als familie en Laura is mijn zusje.

We checken mij in als ‘passenger’ en nemen de bus naar south hampton stad. Eten er een heerlijke lunch over veel te veel verhalen om in te halen in een schattig theetentje. Halen boodschappen voor aan boord; chocomelzakjes en whiskey vooral. En terug naar Arcadia. Het is heel apart om als passagier het schip op te komen. Ik verblijf dan wel in lauras kamer onder zeeniveau maar ik eet met de gasten en mag overal komen en dragen en doen wat ik wil. Ik ben onaantastbaar haha! Met de crewdril zit is als passagier en kijk ik naar het musterpersonal in de oranje reddingsvesten. Ik ken de 20 minuten captainsafetyspeadche nogsteedts uit mijn hoofd . Laura moet werken en ik ga naar mijn vertrouwde plekje op het crewdeck. Op de punt van het schip voel ik de motoren starten en langzaam drijft arcadia southampton uit, nu kan er echt niks meer mis gaan, ik ben veilig terug,

Alle geuren, kleuren en choas van colombo》》nog schrijven

Colombo

Colombo
Alle geuren, kleuren en choas van colombo

Singapore》》 nog schrijven

Nog schrijven

Maleisie》》nog schrijven

,,.

Pray to buddha》》 nog schrijven

Phu my

Pray to buddha, she told me,

Pray for love, for all those surrounding you

Pray in the dust, to stay humble

And thank the world , as it brought you here.

--------------------------

Being quite lost on a mountain in Vietnam we stumbled unexpected into a monk sanctuary. A girl there thought me how to pray and they gave us templeclothes. Through small bamboo paths, up old stairs and rocks we hiked further up to find this.. breathtaking.

Straatnoodles

Na trang

Het was koud in hong kong, bijna winter. Wanneer ik uit isolatie kom 12 uur later is het zomer, 30 graden en windstil, deze verandering blijft zo absurt... Vietnam is mooi, groen en arm in dit gedeelte. We liggen aan anker en gaan met de lifeboats aan wal, natuurlijk gaan passagiers voor en uieindelijk is er niet meer dan een uurtje over om alles aan wal te zien. Er lijkt weinig om de terminal te zijn, ik besluit het uit te vinden. Rugzak om en op pad. Iedereen heeft hier scootertjes en een voetpad vinden lijkt moeilijker dan gedacht. De wegen zijn hier niet veilig en elke paar meter komt er een scootertje langzaam naast me rijden om te vragen of ik achterop wil, ze volgen je.. iedereen lijkt een verkoper die letterrlijk schreeuwd om je aandacht. Ik heb geen vietnamees geld: ... Ik loop wat rond, sla een steegdje in waar op straat eten wordt bereid, maar dan letterlijk op straat, de man heeft een paar kolen op het cement en maakt er een vuurtje, een andere vrouw maakt noodles en kinderen rennen rond. Ze poseren met peacevingers voor mijn camera en rennen om me heen. De vrouwen lachen vriendelijk en zwaaien! Ze dragen rijsthoeden en zitten in kleermakerszit. Een van de huizen is een soort dagversblijf, een school misschien. Een grote lage schaal met rijst staat op de stoep, kinderen pakken een handje terwijl ze onbezorgd verder spelen. Zangvogels die de steeg bijna exotisch laten klinken in ronde kooien hangen met lampionnen aan de dakrand. Ik loop verder en verder tot ik me bedenk dat het stiller en stiller wordt. Mensen zwaaien niet meer en zwerfhonden verschuilen zich in de hoeken. Het voelt alsof ik hier niet zo moeten zijn alleen en ik loop terug. Een jong meisje en haar oma met een gezicht vol plooien en 2 tanden die over haar lippen vallen vraagd me om geld, de oude vrouw gebaard dat ze honger heeft. Ik probeer uit te leggen dat ik niet haar geld heb, voel me schuldig dat ik niet kan helpen terwijl ik terugloop naar mijn schip, waar ze de volumtiuze passagiers weer het bootje terug naar het schip op duwen.

Koude duik

Hong kong

Hong kong is een overnight! Yes, dit betekend dat ik ookal werk ik de volle eerste dag, ik snachts rond kan dwalen! Het is 9 uur wanneer ik klaar ben en we gaan naar de ladiesmarket, het metrosysteem werkt goed en we zijn er snel. De markt is letterlijk ebay op straat. Je hebt er alles! Heel alibaba staat uitgestald met op de onderkant “made in china” en voor dezelfde prijs. Ik koop er niet veel, het is chaos! Verkopers schreeuwen om je aandacht, gaan lager en lager met de prijs als je niet direct koopt. Het is rond 11en wanneer ze hun standjes oppakken en wij besluiten nog wat rond te lopen in de buurt. Ik ben op zoek naar noodles of iets in die trant, heb niks gegeten vanaf 12 en ik heb honger. Het blijt onmogelijk te zijn, er wordt nog volop straatvoedsel verkochtnaar ik heb gewoon volkomen geen vertrouwen in de kip en besluit dat over te slaan.

De rest van de arcadia crew is in een ierse bar en wij gaan ook die kant op. Het is er gezellig, drinken teveel en halen nog meer in een 7/11 terwijl we terug naar het schip lopen. Iemand komt met het idee “laten we sidney nog eens over doen, wie komt er mee zwemmen” We vinden dat een grandioos idee, vergeten even dat het hier winter is, en het een van de meest vervuilde wateren in de wereld moet zijn.. Het water is ijs en ijskoud maar het gevoel om de skyline van hong kong in te springen is iets dat je niet snel vergeet.

De volgende ochtend wordt ik wakker met het gevoel alsof iemand een spijker in mijn hoofd probeerd te slaan. Nu snap ik waarom china probeerd katervrije wijn te maken, ik weet niet wat er hier in de alcohol zit maar alles is zwaar in de ochtend.. Ik kijk op mijn klok: 11:30. Oh nee! Dit is de eerste keer dat ik me verslaap.. ik ben vrij in de ochtend en moet werken om 2:30 dus dit zijn mijn enige uurtjes in hong kong.. Ik kleed me in een paar minuten om, grijp mijn rugzak en kruip aan kust. Ik loop tegen wat vrienden aan en we pakken een ferry naar kong eiland. Het eerste wat we zien daar is een ferrisweel dus wordt dat ons plan. Vanuit het wiel kan je heel hong kong zien. Wanneer we na  het eerste rondje niet gestopt worden lachen we dat we nog een keer gaan, bij de 2e keer kloppen we op de ramen dat we het wel gehad hebben maar de jongen van het wiel zwaaien vrolijk terug, bij de 4e keer mogen we er eindelijk uit en kruipen we naar een belgische waffelstand. Dit is het beste katervoedsel ooit kom ik achter! Belgische hong kong wafels met warme kersen en slagroom... Jummie! Ik voel me een typische domme toerist maar ik gun het mezelf voor een keertje.. doei hong kong!