5 dagen varen we, met een korte tussenstop in Gibraltar. Het schipleven is zwaar, vroeg op, een werkdag van 12 uur en te moe om erna om nognet je 6 uur slaap te halen. De spa is leeg, we staan uren en uren klanten te werfen en wanneer ik zeeziek wakker wordt braak ik over mijn schoenen heen. Het is keihard.

Iedereen die hierin rolt krijgt een punt dat je niks anders wilt dan huilend naar huis kruipen, de meeste van ons bereikten dat dal in de eeste week, anderen de eerste dag en keren huiswaarts nog voor ze de loopplank van hun schip oplopen. Ik hou het 5 weken vol maar dan is de emmer nokvol en wanneer ik het thuisfront bel zeg ik wanhopig, ‘ik wil naar huis’. Als een kkind droom ik om letterlijk van boord tte springen en terug te zwemmen naar Nederland. Maar ik ga niet, ik heb hier hard voor gewerkt en ik laat mezelf beloven aan mijn eigen-wijs(heid) dat ik niet opgeef tot ik niks heb om op te geven. Tot ik geen interesse meer in de prachtige bestemmingen heb, geen hoop, geen kans, geen levenslust. Ik voel me sterker dan dit en geef het tijd om meer te kunnen genieten.

Dagen, maandag, dinsdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag, tellen hier niet. Je hebt zeedagen en portdagen. Je hebt morgen Gibraltar, volgende week Tangiers in Morocco en volgende maand Antigua in Barbuda maar wanneer iemand me vraagt welke dag het is heb ik werkelijkwaar geen flauw idee. Wat niet meehelpt is dat om de zoveel honderden kilometers dat je reist het uur blijft verschuiven, een uur voorruit naar croatie, en de volgende dag een uur terug naar Italië, nu richting engeland, hoelaat is het? Tijd valt weg op zee, alleen dromen blijven op het wateroppervlak drijven.

Ook met zeedagen is het uitzicht is elke dag anders, we varen op dezelfde zee maar als een hormonale vrouw veranderd haar humeur voor je het doorhebt en zijn we onderworpen aan haar grillen. Met ‘rocky sea’ trekt ze kastjes open, laat het water in zwembaden en toilet over de rand gutsen, schud en kraakt het hele schip en worden we van de linkerwal tegen de rechter gegooid. Wanneer ik begin met werk is het nog donker maar wanneer een halfuurtje later de zon opkomt en in volle glorie haar licht op de golven weerkaatst, de wolken roze kLeurd en Sommige ddagen een regenboog tevoorschijn toverd, lijkt de wereld heel even perfect.

Het schrijven helpt, als een lang gesprek met een goede vriend voel ik me rustiger worden met de woorden die ik hier schrijf. Alles voelt onwerkelijk en ik begrijp mezelf beter door het vast te leggen.

Ookal heb ik geen tijd om te socialisen -en krijg ik op mijn kop van mijn baas elke keer dat ik met iemand praat- maak ik snel nieuwe contacten buiten de spa, Laura uit Australië, Steve van de shops die altijd ‘marvelous’ is, officier David en 800 kleine indisch en philepijnse jongens. Van 900 crew is tenminste 750 aziesch en ik onhou gezicht noch naam niet. Ze zijn bijna niet te onderscheiden: kop kleiner dan mij meestal, leeftijd schat je 15 maar is hoogstwaarschijnlijk 25, 35 insommige gevallen, lachen zenuwachtig en geven onhandige klopjes op je schouder wanneer je smalltalk in de liften hebt en zijn te bang je te benaderen wanneer ze met meerderen staan. Hoogst offended wanneer je ‘namasté’ tegen een filepino en visa versa. Stralen wanneer je hun naam onthoud ookal noem ik balini?sche ‘baloe, en grischmah ‘giri. Mustafa leerd me “mag ik een stukje toiletpapier’ in het indi: “woedle toilet paper roll chenche” ofzoiets.. Ze zijn vriendelijk maar de meesten duidelijk niet gewent aan blond haar en blauwe ogen wat op zijn tijd vrij vervelend is.

Hun aanwezigheid bepaald niet alleen de schip cultuur maar ook het avondeten. Ontbijt en lunch mogen we als spa in het restaurant nuttigen en ik wordt er elke dag vrolijk van. Verse fruitsmoothies, warme croissantjes en mufins, eitjes met bacon.. het is mijn powerfood voor de dag. Avondeten aan de andere kant eten we in de ‘crewmess’, twee holle kamers, indisch serveerd verschrikkelijk hete chicken tikka en curries met rijst, en heeft niks aan de muren behalve een klein hindoealtaartje aan de muur. Hier eet ik meestal want aan de fillepijnse kant staat asia next boy/girl band op max, gooien mensen bananen naar elkaar en eten ze -zelfs voor avontuurlijke ik- voedsel waar ik een beetje bang van wordt. Veel gedroogde vis met vreemd gekleurde en vreemder smakende sausjes waarvan ze niet kunnen vertellen wat er in zit, vlees waar je spontaan vegetariër van wordt en bruine rauwkost. Jammie...

Met Steve en Laura ga ik -zaterdag, zondag of maandag, idunno- naar het paladium, een gigantische theaterzaal waar seminars en dansshows worden gegeven en vanavond een zangeres en bekende trompetter optreden. De mannen strak in pak en wij in onze galajurken en hakken die in het dieprode tapijt wegzinken terwijl we de treden opgaan naar een mooi plekje achteraan. De zing act door een iets te dikke dame in een tot de grond reikende groene getailleerde pailettenjurk is over en de zaal wordt donker. Met zware drums en dramatische filmmuziek komt er een filmpje van een man die door alle rondes van brittish top talent ofzoiets heenkomt. Ik vind het een beetje overdreven, Laura vind het ‘amaaazing!!’ Wanneer hij achteraan de zaal begint met zijn getrompetter moet ik toegeven: hij is goed. We voelen de noten door de grote zaal dreunen en genieten van het optreden! Ik voel me een vip. Rode jurk, rode lippen, rode loper en een chardonnay in mijn hand. Na het optreden wilt Laura een handtekening, ik laat me meetrekken. Julien blijkt best vriendelijk te zijn en vraagt me of we een drankje na de show komen doen. ‘Sure’, antwoord ik, Laura is in de wolken. Met een paar muzikanten erbij kletsen we tot het ècht te laat is (morgen weer om 6 uur op, oeii), maar ookal voel ik me de volgende ochtend enorm brak van slaaptekort, het was heerlijk om even te ontsnappen.

Met Gibraltar ben ik vrij maar in de avond wanneer het schip al wegvaard. Laura brengt een souvenir voor me mee en verteld over de aapjes op de berg. Ik vind het niet heel erg, volgende keer Gibraltar ben ik wel vrij. Ik schrijf wat op het open dek en haal slaap in, kijk een film en geniet eigenlijk best van het even niks doen.

Nu een paar dagen later, zit ik als een stereotype -kijk mij cool doen scholier- met telefoon en tablet, blueberrymuffin en gingerwintersupersoyalatte in een Starbucks en haal ik met freelance WiFi in wat ik heb gemist de afgelopen weken. Ik ben de ochtend vrij tot 12 en we hebben een ‘embarkationday’ in Southampton. Dit betekend dat de huidige cruise voor de passengers ten einde is en er vanmiddag 200 nieuwe het schip instromen. Dit keer voor een partycruise: een korte 4dagen reis waarin ze al hun geld uitgeven. Mijn colom in de agenda is nu al helemaal volgeboekt, een fijne afwisseling op de afgelopen dagen maar 4 dagen van horror belooft mijn team me. Overmorgen ben ik in Amsterdam, mijn collega wil niet met me van dag ruilen (trut) maar mijn baas heeft medelijden met me en zegd me een paar uurtjes vrij te geven die dag zodat ik met familie of vrienden een kopje koffie van het schip af kan doen in mijn eigen land. Ik mis jullie!! Straks liefs vanuit Amsterdam.